Από την Επανάσταση του ’21 στον «νόμο Σιούφα».
Στην επικαιρότητα εκ νέου το δώρο Πάσχα. Πότε θα καταβληθεί και πότε… Ο κορωνοϊός τα έχει φέρει όλα τούμπα.
Ως γνωστόν, το δώρο του Πάσχα είναι ένα χρηματικό βοήθημα, που δίνεται από τον εργοδότη προς τον εργαζόμενο, ενόψει των εορτών, αφορά σε μισό μισθό ή 15 ημερομίσθια, κατ’ ανώτατο όριο και καταβάλλεται από τον εργοδότη έως τη Μεγάλη Τετάρτη, το αργότερο ώστε να συντελέσει στην αύξηση της εμπορικής κίνησης. Είναι το μισό του λεγόμενου 14ου μισθού (το άλλο μισό είναι το επίδομα αδείας).
Πώς όμως προέκυψε στα εργασιακά δικαιώματα; Η πρώτη αναφορά στο δώρο του Πάσχα έγινε σ’ ένα έγγραφο που του 1822, εν μέσω της Επανάστασης του ’21!
Τότε οι εργάτες του Τυπογραφείο της Διοίκησης, μετέπειτα «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως», έστειλα επιστολή προς το τότε υπουργείο Οικονομίας, το οποίο αποκαλούνταν «Μινιστέριο» εκείνη την εποχή, ζητώντας λίγα γρόσια παραπάνω. «Εφτασαν αι του Πάσχα εορτάσιμοι ημέραι και θέλομεν ν’ αγοράσωμεν άλλος παπούτσια, άλλος τζουράπια και άλλος άλλο τι, δια τούτο παρακαλούμεν το Μινιστέριον να μας δώση ολίγα γρόσια δια ν’ απεράσωμεν ταύτας τας εορτασίμους ημέρας, αναπληρούντες τας χρείας μας» ανέφεραν. Το έγγραφο της αίτησης υπέγραφε εκ μέρους των εργαζομένων ο αρχιτυπογράφος Κωνσταντίνος Τόμπρας.
Μετά την απελευθέρωση έγινε, σταδιακά, συνήθεια οι εργοδότες να δίνουν δώρα, είτε σε είδος είτε σε χρήμα, προς τους υπαλλήλους ενόψει Πάσχα. Και απέκτησαν νομιμότητα το 1946, όταν και καθιερώθηκαν οι έκτακτες ενισχύσεις, όπως ονομάστηκαν τα «δώρα», οι οποίες συμπεριλήφθηκαν στον μισθό.
Και το 1951 η Βουλή επικύρωσε την προηγούμενη νομοθετική πρωτοβουλία αλλά εξακολουθούσε να το αναφέρει ως «έκτακτη ενίσχυση». Καθεστώς που ίσχυσε έως το 1980, οπότε με το νόμο 1082 ρυθμίστηκε οριστικά το ύψος και ο χρόνος καταβολής των δώρων εορτών και αδείας ενώ το 1992 με τον «νόμο Σιούφα» το επίδομα του Πάσχα, όπως και των Χριστουγέννων και αδείας, έπαψε να υπολογίζεται στις συντάξεις του ΙΚΑ.
