Ο Γερμανός συγγραφέας και ερευνητής Νόρμαν Όλερ, μέσα από το βιβλίο του με τίτλο «Υπερδιέγερση», αναδεικνύει μία άγνωστη πτυχή της ζωής του Αδόλφου Χίτλερ.
Το Τρίτο Ράιχ ήταν «βουτηγμένο» στα ναρκωτικά. Το ίδιο και ο Γερμανός δικτάτορας. Πίσω από αυτήν τη σκοτεινή ιστορία βρίσκεται ο Τέοντορ Μορέλ, ο οποίος έγινε ο προσωπικός γιατρός του Φύρερ. Ο Μορέλ έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος το 1933. Αφορμή για την απόφασή του στάθηκε μία ρατσιστική επίθεση σε βάρος του. Μέλη της SA (τάγματα εφόδου των Ναζί) βανδάλισαν το ιατρείο του διότι τον πέρασαν για Εβραίο. Πράγματι, η φυσιογνωμία του δεν θύμιζε Γερμανό. Είχε σκούρα επιδερμίδα και ασυνήθιστο επώνυμο. Ωστόσο, με την ένταξή του στο κόμμα, έστειλε ένα σαφές μήνυμα για το ποιος είναι και που ανήκει. Από την ημέρα εκείνη, οι δουλειές του άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα από ποτέ.
Η πρώτη γνωριμία με τον Φύρερ έγινε το 1936. Ο Μορέλ ήταν καλεσμένος στο σπίτι ενός στενού συνεργάτη του Χίτλερ, ονόματι Χάινριχ Χόφμαν. Ο Χόφμαν ήθελε να τον ευχαριστήσει διότι οι θεραπείες του του είχαν σώσει τη ζωή. Κατά τη διάρκεια του δείπνου, ο Γερμανός δικτάτορας συμπάθησε ιδιαίτερα τον πετυχημένο δόκτορα και πολύ σύντομα αποφάσισε να τον προσλάβει ως τον προσωπικό του γιατρό. Από εκείνη τη στιγμή, οι δυο άντρες έγιναν αχώριστοι.
Η αρχή των ενέσεων
Ο Φύρερ απεχθανόταν τους κοινούς φυσιολόγους. Ο Μορέλ, όμως, διέφερε. Δεν είχε ποτέ την πρόθεση να «ψαχουλέψει» τον Χίτλερ για να ανιχνεύσει τις κρυφές αιτίες των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε. Το μοναδικό και θαυματουργό ιατρικό εργαλείο που χρησιμοποιούσε ήταν η βελόνα. Το σκεπτικό ήταν απλό. Οι καθημερινές υποχρεώσεις του πολυάσχολου ηγέτη ήταν εξαντλητικές και ατελείωτες. Μια προσωρινή αποχή για λόγους υγείας ήταν κάτι το ανεπίτρεπτο, αφού κανείς δεν ήταν ικανός να αναλάβει τα καθήκοντα που απαιτούσε η θέση του. Επομένως, δεν ήταν σκόπιμο να περιμένουν τη βραχύχρονη επίδραση ουσιών χορηγούμενων σε μορφή χαπιού. Έτσι, ξεκίνησε να του παρέχει κυρίως βιταμίνες. Πολύ γρήγορα αυτές εντάχθηκαν για τα καλά στην καθημερινότητα του ηγέτη.
Το καφέ παλτό
Ο Αδόλφος Χίτλερ λάτρευε ένα συγκεκριμένο καφέ παλτό. Είναι ίσως από τα χαρακτηριστικότερα στοιχεία του παρουσιαστικού του, αφού στις δημόσιες εμφανίσεις του δεν το αποχωριζόταν ποτέ. Το παλτό αυτό, όμως, ήταν πολύ λεπτό για τη βαρυχειμωνιά της Γερμανίας. Προκειμένου, λοιπόν, για να αντέχει το κρύο και να συνεχίσει να φορά το παλτό, ζήτησε φαρμακευτική υποστήριξη. Έτσι λάμβανε ενέσιμη βιταμίνη D. Παρομοίως, πριν από κάθε σημαντική ομιλία, ο Μορέλ του χορηγούσε μια «δυναμωτική» ενδοφλέβια δόση γλυκόζης, η οποία είχε ως αποτέλεσμα μια έκρηξη ενέργειας μέσα σε 20 δευτερόλεπτα.
Με το πέρασμα του χρόνου, ο Χίτλερ εξαρτιόταν όλο και περισσότερο από τη βελόνα του Μορέλ και κατ’ επέκταση κι από τον ίδιο τον δόκτορα. Προκειμένου να τον κρατήσει κοντά του, του αγόρασε μία πολυτελή βίλα, η οποία μάλιστα γειτόνευε με εκείνη του Γκέμπελς. Ο Όλερ υπολογίζει ότι κατά το διάστημα 1936-1945, ο Φύρερ έλαβε συνολικά πάνω από τρεις με τέσσερις χιλιάδες ενέσεις, καθώς ο γιατρός του χορηγούσε τουλάχιστον μία με δύο την ημέρα.
Οπιούχα, στεροειδή, ορμονικά αποστάγματα, κοκαΐνη και άλλα βαριά ναρκωτικά
Η μετάβαση στις πιο βαριές ναρκωτικές ουσίες έγινε μετά το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1941, εν μέσω μιας πολύ κρίσιμης φάσης της ρωσικής εκστρατείας, ο Χίτλερ αρρώστησε για πρώτη φορά. Την ημέρα εκείνη έπρεπε να παρευρεθεί σε μία σημαντική συνάντηση, η οποία θα καθόριζε τη στρατηγική γραμμή πλεύσης των στρατευμάτων και κατ’ επέκταση την όλη έκβαση της πολεμικής επιχείρησης. Υπό το πρίσμα αυτό, απαίτησε από τον Μορέλ να τον κάνει άμεσα καλά.
Τότε, ο γιατρός του χορήγησε για πρώτη φορά όπιο. Όπως ήταν αναμενόμενο, το ισχυρότατο αυτό φάρμακο επέδρασε κατευθείαν στον οργανισμό του Χίτλερ και μέσα σε λίγες ώρες κατάφερε να σηκωθεί από το κρεβάτι έχοντας ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις του.
Από εκείνη την ημέρα και για την επόμενη τριετία, ο Φύρερ ξεκίνησε τη συστηματική χρήση όλο και περισσότερων οπιούχων φαρμάκων, στεροειδών, αποσταγμάτων από ορμόνες ζώων και άλλων ουσιών που ο Μορέλ πολλές φορές του χορηγούσε πειραματικά. Στόχος ήταν πάντα η συναισθηματική τόνωση και η καταπολέμηση του άγχους του.
Με την κοκαΐνη ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά το 1944, ύστερα από έναν τραυματισμό του. Η επάλειψη κοκαΐνης στη μύτη και στο φάρυγγα, την εποχή εκείνη, αποτελούσε ένα εναλλακτικό φάρμακο τοπικής αναισθησίας. Στον Χίτλερ άρεσε η αίσθηση που του προκάλεσε αυτή η νέα ουσία και μέσα σε τρεις μήνες υπολογίζεται ότι έκανε χρήση της πάνω από πενήντα φορές. Από τα τέλη του 1944 και μετά, ο Μορέλ αναφέρει στις σημειώσεις του ότι πλέον δυσκολευόταν να κάνει τις ενέσεις στο Χίτλερ. Όπως συμβαίνει συχνά στους χρόνια ναρκομανείς, οι φλέβες του δικτάτορα ήταν «κατεστραμμένες» και ο εντοπισμός μιας «διαθέσιμης» ήταν μια αρκετά χρονοβόρα διαδικασία.
Το τέλος
Ο Ιανουάριος του 1945 ήταν η αρχή του τέλους. Η κατάρρευση του Ράιχ ήταν πλέον γεγονός, ενώ ο Κόκκινος Στρατός πλησίαζε απειλητικά το Βερολίνο. Ο Χίτλερ μαζί με τους στενούς του συνεργάτες –ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν και ο Τέοντορ Μορέλ– αποσύρθηκαν στο υπόγειο καταφύγιο του Φύρερ. Οι προμήθειες των φαρμάκων εκεί, ήταν βέβαια περιορισμένες. Έως τα μέσα Φεβρουαρίου, τα μόνα φάρμακα που είχαν απομείνει στις αποθήκες ήταν μερικές αμπούλες για το συκώτι. Τα συμπτώματα που παρουσίασε ο Χίτλερ εκείνες τις εβδομάδες, όπως αυτά εκτίθενται στις σημειώσεις του γιατρού, υποδηλώνουν στέρηση: το τρεμούλιασμα εντάθηκε, το σώμα κατέρρευσε τάχιστα, στεκόταν κυρτωμένος και από το στόμα του έτρεχαν σάλια.
Ο Μορέλ δεν μπορούσε πια να τον βοηθήσει. Και τι χρησιμότητα έχει ένας «ντίλερ» που δεν μπορεί να προσφέρει στον πελάτη του αυτό που ζητά;
Τα τελευταία γενέθλια του Χίτλερ
Το τελικό ξέσπασμα ήρθε λίγες ημέρες μετά από τα τελευταία γενέθλια του Χίτλερ τον Απρίλιο του ‘45. Ο Μορέλ πήγε να τον επισκεφθεί με έναν δίσκο στον οποίο έφερε μια ένεση καφεΐνης. Ήταν το μόνο που είχε καταφέρει να βρει. «Θεωρείτε ότι είμαι κανένας ηλίθιος; Μάλλον θέλετε να μου δώσετε μορφίνη», φώναξε στον τρεμάμενο γιατρό. Ύστερα τον άρπαξε από τον γιακά και του είπε με τον ίδιο τόνο: «Πηγαίνετε στο σπίτι σας, βγάλτε τη στολή του προσωπικού γιατρού και κάντε ότι δεν με είδατε ποτέ!». Με σχεδόν κωμική βιασύνη, ο εύσωμος γιατρός εγκατέλειψε το καταφύγιο, αφού είχε καταρρεύσει για λίγο στα πόδια του Χίτλερ, όταν εκείνος τον απείλησε ότι θα έδινε διαταγή να τον τουφεκίσουν.
Για λίγες εβδομάδες, ο Τέοντορ Μορέλ κατόρθωσε να ξεφύγει από τις συμμαχικές δυνάμεις. Στα μέσα Μαΐου, οι Αμερικανοί ανακάλυψαν την κρυψώνα του στη Βαυαρία, με αποτέλεσμα να τον συλλάβουν, να τον φυλακίσουν και επί δύο χρόνια να τον ανακρίνουν διαρκώς. Ωστόσο, από τα χείλη του δεν απέσπασαν κουβέντα για τον Χίτλερ και τα εγκλήματά που είχε διαπράξει. Ο άλλοτε υπερδραστήριος και δυναμικός άντρας καθόταν με τις ώρες στο κελί του σιωπηλός και απαθής, ενώ συχνά υπέφερε από παρανοϊκούς παροξυσμούς. Ήταν λες και ο Χίτλερ τον καταδίωκε ακόμα.
Το καλοκαίρι του 1947, οι Αμερικανοί το είχαν πάρει απόφαση ότι ο άρρωστος πλέον Μορέλ δεν τους ήταν χρήσιμος σε τίποτα. Έτσι, τον αποφυλάκισαν, ξεφορτώνοντάς τον κυριολεκτικά μπροστά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μονάχου. Μια Εβραία νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού λυπήθηκε τον ρακένδυτο άντρα με τη δύσμοιρη όψη και τον μετέφερε σ’ ένα νοσοκομείο στο Τέγκερνζεε. Εκεί, ο Τέοντορ Μορέλ άφησε την τελευταία του πνοή στις 26 Μαΐου του 1948.
Δείτε τι λέει στη Μηχανή του Χρόνου ο συγγραφέας Νόρμαν Όλερ για τον Τέοντορ Μορέλ
ΠΗΓΗ: mixanitouxronou.gr
