«Προφανώς το κλίμα των ημερών ήταν έτσι κι αλλιώς βαρύ αλλά η οργή των τηλεπαρουσιαστών ψυχαγωγικών εκπομπών ήταν πολύ μεγαλύτερη από οποιουδήποτε άλλου είδα στο γυαλί και η συνήθης λαϊκίστικη υπερβολή με την οποία αντιμετωπίζουν τα πάντα»
Στο πλευρό του Αρη Πορτοσάλτε και κατά των παρουσιαστών τάχθηκε ο Μάνος Βουλαρίνος, με αφορμή τις τοποθετήσεις των πρώτων για τη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών.
Σε κείμενο με τίτλο «Προσοχή! Οργισμένοι τηλεπαρουσιαστές!» που δημοσιεύτηκε στην Athens Voice, ο Μάνος Βουλαρίνος αφού γράφει ότι αποφεύγει την «ψυχαγωγική» ελληνική τηλεόραση, αλλά τις τελευταίες ημέρες αποφάσισε να ψάξει στο YouTube για τις τοποθετήσεις ενός παρουσιαστή σε πρωινή εκπομπή που καθημερινά ήταν «γεμάτος ιερή αγανάκτηση» και «κουνούσε απειλητικά τα χέρια του» με αφορμή τα Τέμπη.
Χαρακτήρισε δε, «οδυνηρή» την εμπειρία του στην πλατφόρμα όπου άκουσε τους «αγανακτισμένους» τηλεπαρουσιαστές που «ήταν όλοι φοβερά θυμωμένοι. Ήταν εξοργισμένοι. Φώναζαν, απειλούσαν, διαμαρτυρόντουσαν για κρυμμένους νεκρούς (επειδή κάπως μπέρδεψαν τους νεκρούς και τους αγνοούμενους), ζητούσαν κελιά εντός λίγων ημερών σε στιλ φαρ ουέστ. Ένας τους μάλιστα απαίτησε ποινικοποίηση του ψεύδους αφού, θυμωμένος, αναρωτήθηκε “κάποιος πολιτικός, που είπε ψέματα και κορόιδεψε τον ελληνικό λαό, θα μπει φυλακή;” περιορίζοντας πολύ βολικά τη φυλάκιση για ψέματα στους πολιτικούς αφού λίγο μετά είπε ψέματα ότι ακούστηκαν φράσεις όπως “ευτυχώς που πέθαναν κάποιοι και με αυτούς που πέθαναν θα φτιάξουν τα πράγματα”. Φυσικά κανείς δεν ακούστηκε ποτέ να επιχαίρει για το δυστύχημα, πολλοί παρατήρησαν ότι δυστυχώς στην Ελλάδα πρέπει πρώτα να σκοτωθούν άνθρωποι για να γίνουν τα αυτονόητα, αλλά καταλαβαίνω ότι ένα “ευτυχώς” κάνει μεγαλύτερη εντύπωση από το “δυστυχώς”».
«Προφανώς το κλίμα των ημερών ήταν έτσι κι αλλιώς βαρύ αλλά η οργή των τηλεπαρουσιαστών ψυχαγωγικών εκπομπών ήταν πολύ μεγαλύτερη από οποιουδήποτε άλλου είδα στο γυαλί και η συνήθης λαϊκίστικη υπερβολή με την οποία αντιμετωπίζουν τα πάντα δεν ήταν αρκετή για να τη δικαιολογήσει. Προφανώς, όταν συζητάς στα σοβαρά το τι ειπώθηκε ανάμεσα σε “παίκτες” ενός ριάλιτι, λογικό είναι μια πραγματική τραγωδία να σε κάνει να χάσεις εντελώς ψυχραιμία σου, αλλά και πάλι οι παρουσιαστές ψυχαγωγικών εκπομπών ήταν πιο οργισμένοι κι από τους συγγενείς των θυμάτων», συνεχίζει ο Μάνος Βουλαρίνος.
«”Και τι σε νοιάζει εσένα, βρε Βουλαρίνο, τι κάνουν οι παρουσιαστές ψυχαγωγικών εκπομπών αφού δεν τους παρακολουθείς;” θα ρωτήσει κάποιος κι εγώ θα απαντήσω ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να με νοιάζει καθόλου αλλά δυστυχώς τους βλέπουν αρκετοί συμπολίτες μου. Κι αυτό σημαίνει ότι αρκετοί συμπολίτες μου επηρεάζονται από αυτούς. Κι αν επηρεάζονται αρκετοί συμπολίτες μου, επηρεάζεται και η κοινωνία στην οποία ζω. Οπότε με νοιάζει», αναφέρει.
«Με νοιάζει, ας πούμε, αν η «καταγγελία» ότι ο αριθμός των νεκρών είναι πολύ μεγαλύτερος τονώνει την εμπιστοσύνη των ψεκασμένων στα παραμύθια. Με νοιάζει που η αθώωση της ελληναράδικης νοοτροπίας και η κολακεία όλων των κουσουριών του υπέροχου «λαού» προετοιμάζει το νέο κύμα ανεύθυνων. Με νοιάζει αν κάποιοι πιστέψουν ότι ειπώθηκε από δημοσιογράφους το «ευτυχώς που πέθαναν», γιατί έτσι σηκώνονται τα πανό των τραμπούκων σαν αυτό που σηκώθηκε στο ΣΕΦ εναντίον του Άρη του Πορτοσάλτε (ο οποίος στην πραγματικότητα περιέγραψε ως δυσάρεστο το ότι στην Ελλάδα χρειάζεται μια τραγωδία για να αλλάξει κάτι). Με νοιάζει γιατί αν (ξανα)κυριαρχήσει αυτή η απλοϊκή απολιτίκ πολιτικοποίηση της αγανάκτησης, τότε ο αποκλεισμός του Κασιδιάρη από τις εκλογές δεν θα έχει καμία σημασία. Αν ενισχυθεί η αντίληψη ότι όλοι οι συστημικοί πολιτικοί είναι καταστροφικοί και εγκληματίες, τότε ο δρόμος για τους “αντισυστημικούς” απατεώνες ανοίγει. Συνεπώς, όσο και να προσπαθώ να αποφύγω τα σκουπίδια τους, η ιερή αγανάκτηση που μοιράζουν οι τηλεπαρουσιαστές ψυχαγωγικών εκπομπών επηρεάζει τη ζωή μου», ισχυρίζεται ο Μάνος Βουλαρίνος.
«Η φωτιά στο Μάτι ήταν καλοκαίρι και δεν είχαν εκπομπές»
«Από την άλλη βέβαια, τους ίδιους τούς βοηθά. Τους κάνει αγαπητούς σε έναν κόσμο που έχει συνηθίσει τα συνθήματα αντί για τα επιχειρήματα. Σε έναν κόσμο που η συνεχής πλύση (αν)εγκεφάλου τον έχει πείσει ότι «η ψυχή (ό,τι κι αν είναι αυτό, συνήθως είναι η επιπολαιότητα) είναι πολύ πιο σημαντική από τη σκέψη και τη λογική». Ταυτοχρόνως η αγανάκτησή τους γίνεται μια κολυμπήθρα που μπορεί να ξεπλύνει τις πολλές αμαρτίες τους και να τους κάνει να παρουσιαστούν αναβαπτισμένοι. «Σα δε ντρεπόμαστε λίγο σ’ αυτή τη χώρα… να ξαναγνωριστούμε λίγο όλοι, να συστηθούμε» απαίτησε ένας παρουσιαστής πρωινάδικου (ή μεσημεριανάδικου… δεν ξέρω τι ώρα ξεκινάει και τελειώνει) ζητώντας πολύ βολικά να μηδενίσουμε το κοντέρ. Μόνο που, αν μηδενίσουμε το κοντέρ και αφεθούμε στην ανακουφιστική και απενοχοποιητική αγανάκτηση που απλόχερα μοιράζεται, θα έχουμε ξεχάσει ακόμα και το ότι κάτι τέρατα σαν τη Χρυσή Αυγή κάπως έτσι, μέσα από λαϊκίστικες παραστάσεις ιερής αγανάκτησης, ταΐστηκαν. Και μπράβο μας», γράφει και καταλήγει με υστερόγραφο:
«Υ.Γ. Επειδή κάποιοι κοροϊδεύετε κάποιους από τους οργισμένους τηλεπαρουσιαστές επειδή στο Μάτι δεν είχαν την ίδια αγανάκτηση και τους αποδίδετε κομματικά κριτήρια, να σας πω ότι τους αδικείτε. Βλέπετε, η φωτιά στο Μάτι ήταν καλοκαίρι και δεν είχαν εκπομπές. Δεν είχαν κανέναν απολύτως λόγο να αγανακτήσουν, με τον ίδιο τρόπο που ένας ηθοποιός δεν έχει κανέναν λόγο να παίξει όταν το θέατρο στο οποίο εργάζεται είναι κλειστό».
