Αγνοώντας την τήρηση του άγραφου κανόνα ότι τα ανάλαφρα σόου οφείλουν να μένουν ανάλαφρα και καλογυαλισμένα σαν να βρίσκονται σε μια απομονωμένη φούσκα εκτός κοινωνίας, ο Καπουτζίδης «έφτυσε» αλήθειες κοφτερές σαν ξυράφι και μόνο μπράβο του αξίζουν.
Γράφει ο Δημοσθένης Χριστόπουλος
Ο κόσμος του θεάματος είναι ένας παραμορφωτικός φακός της κοινωνίας. Όποιος τον παρακολουθεί στενά και νομίζει πως γνωρίζει μέσα από αυτόν πως λειτουργούν τα πράγματα σε κοινωνικό επίπεδο, απλά υιοθετεί την παραμορφωμένη αυτή εικόνα. Μια από τις βασικές συζητήσεις που διαστρεβλώνονται διαρκώς όταν ως θεματική της εντάσσεται ο κόσμος του θέαματος έχει να κάνει με το ζήτημα της ομοφοβίας.
Για πολλούς ζήτημα ομοφοβίας στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει. Και αυτό διότι τα lifestyle προγράμματα της τηλεόρασης, οι εκπομπές, τα τηλεοπτικά παράθυρα, τα δημόσια πρόσωπα που εμφανίζονται σε αυτά είναι γεμάτα από gay. Και κάπως έτσι, ο μέσος «παραδοσιακός» Έλληνας που δεν λέει να καταλάβει πως δεν έχει κανένα δικαίωμα να κρίνει την σεξουαλικότητα κανενός ανθρώπου, εκείνος που δεν αντιλαμβάνεται πως είναι το μίσος του απέναντι στο «διαφορετικό» που «περισσεύει» και όχι οι gay (ή οι λεσβίες, οι τρανς κτλ), αυτόματα βρίσκει έδαφος να απενοχοποιήσει τα κολλήματά του.
«Έχουμε γεμίσει gay και αυτοί ακόμα διαμαρτύρονται», φωνάζει ο μέσος ομοφοβικός Ελληναράς που, καταργώντας τη λογική, νιώθει αφενός πως «εφόσον έχουμε γεμίσει gay» αποκτά αυτόματα και το δικαιώμα να εκφράζει λογικές μίσους αφετέρου ότι το «να διαμαρτύρονται οι gay» (εναντίον του προφανώς για να μην τους ζαλίζει με τις άναρθρες, κουραστικές αγριοφωνάρες του) είναι κάτι που παύει να έχει νόημα διότι στα τηλεοπτικά παράθυρα υπάρχουν πολλοί…
Διότι τι σημασία έχει το γεγονός ότι ένα gay ζευγάρι δεν μπορεί καν να εκδηλωθεί δημόσια; Τι σημασία έχει αν ένας gay είναι (στην καλύτερη) δακτυλοδεικτούμενος με το που θα γίνει κατανοητό ότι είναι gay είτε στον εργασιακό του χώρο είτε σε κάποια παρέα; Τι σημασία έχει που ακόμα και για να βγει για ποτό και να φλερτάρει πρέπει να πάει σε «ειδικά» μαγαζιά; Τι σημασία έχει αν όλα αυτά που θεωρούνται αυτονόητα για τους straight ανθρώπους, για τους gay είναι μια περίπλοκη και πολλές φορές επικίνδυνη διαδικασία; Καμία ανισοτιμία δεν υπάρχει στην κοινωνία! Υπάρχει απόλυτη ισότητα επειδή στα τηλεοπτικά παράθυρα οι gay συχνάζουν με άνεση!
Είναι αλήθεια ότι στον κόσμο της showbiz η ομοφοβία είναι εξαιρετικά πιο περιορισμένη σε σχέση με όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Σε σχέση με τα σχολεία, τις σχολές, τις γειτονιές, τους εργασιακούς χώρους. Είναι άλλωστε γνωστό πως αν είσαι πλούσιος και διάσημος τότε όλα εκείνα που η κοινωνία δεν λέει να σου συγχωρήσει αν είσαι ο «κανένας», αυτόματα συγχωρούνται. Μέχρι να γίνεις όμως διάσημος και σεβαστός, έχεις περάσει από ένα απέραντο κοινωνικό βούρκο γεμάτο bullying και κακοποιητικές συμπεριφορές. Θα περίμενε κανείς να μην το ξεχάσεις και να εκθέσεις την ύπαρξή του, να την καταπολεμήσεις. Κάτι τέτοιο ωστόσο δεν γίνεται από τους διάσημους gay, που μοιάζουν βολεμένοι στην χλιδή της φανταχτερής ζωής των tv celebrities. Ή μάλλον, δεν γινόταν μέχρι πρότινως.
Το ξέσπασμα του Γιώργου Καπουτζίδη μέσα από τον τηλεοπτικό αέρα του «Ελλάδα έχεις ταλέντο» υπήρξε το σπάσιμο ενός αποστήματος. Μια ψυχωμένη, βιωματική αλήθεια που δεν έμοιαζε να διακατέχεται από καμία διάθεση ωραιοποίησης της πραγματικότητας, από καμία διάθεση τήρησης του άγραφου κανόνα ότι τα ανάλαφρα σόου οφείλουν να μένουν ανάλαφρα και καλογυαλισμένα σαν να βρίσκονται σε μια απομονωμένη φούσκα εκτός κοινωνίας.
Τα λόγια του Καπουτζίδη ήταν ακριβώς έτσι όπως πρέπει να είναι τα λόγια όταν αναφέρονται σε τέτοιες καταστάσεις. Κοφτερά σαν ξυράφι, αδιάλλακτα, παθιασμένα, προσβλητικά. Ναι, τα λόγια του Καπουτζίδη ήταν προσβλητικά απέναντι σε κάθε έναν που συντηρεί φυσικοποιημένη την κουλτούρα του μίσους και του διαχωρισμού. Ο Καπουτζίδης εκμεταλλεύτηκε την άνεση και την ευχέρεια της δουλειάς του, μια άνεση και μια ευχέρεια που δεν έχει ο καθημερινός gay που μπορεί να απολυθεί από την εργασία του αν εκδηλωθεί, για να υπερασπιστεί αυτόν τον τελευταίο.
«Εγώ είμαι ένα παιδί διαφορετικό που, ωστόσο, δεν είχα υποστεί bullying. Είχα μια πολύ δυνατή προσωπικότητα και δεν μπόρεσε να μου ασκήσει κάποιος bullying», είπε σε μια αποστροφή του λόγου του ο Καπουτζίδης. Θα αρκούσε απλά αυτή η φράση για να αναδειχθεί μια μεγάλη αλήθεια: δεν θα έπρεπε να υπάρχουν παιδιά που θεωρούνται διαφορετικά και κανείς δεν οφείλει να είναι δυνατός απέναντι στο bullying αλλά να μην υπάρχει καν bullying. Όμως μόνο όσοι αποδέχονται με περηφάνια και όχι με ενοχή την διαφορετικότητα, μόνο όσοι δεν σηκώνουν να τους κάνουν bullying θα αλλάξουν αυτή την πραγματικότητα.
