Ο Αλέξης Τσίπρας έχει επιλέξει το τελευταίο (μεγάλο) διάστημα το δρόμο της σιωπής. Μετά την παραίτησή του από τον προεδρικό θώκο του ΣΥΡΙΖΑ «χάθηκε», παρά το ότι όλες οι πλευρές εντός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήθελαν τη δική του… ευλογία. Ωστόσο εκείνος όχι απλά δεν έδειξε την παραμικρή προτίμηση, αλλά δίνει την αίσθηση πως… αποσύρθηκε από την εγχώρια πολιτική σκηνή.
Είναι όμως έτσι;
Μάλλον όχι: με τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται εν μέσω ενός ακόμα «εμφυλίου» και τη μία διάσπαση να διαδέχεται την άλλη, ο Τσίπρας παρακολουθεί στενά το τι ακριβώς συμβαίνει- ασχέτως που μπορεί να δίνει την αντίθετη εντύπωση.
Με τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ να πλησιάζουν, μάλιστα, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ενδιαφέροντα, καθώς πάρα πολλά θα κριθούν από το ποιος θ΄αναδειχθεί πρόεδρος του Κινήματος: Ανδρουλάκης, Δούκας ή μήπως Γερουλάνος;
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να κρατάει κλειστά τα χαρτιά του, όμως έχει δύο τεράστια ατού: πρωθυπουργική εμπειρία στα 50 του και την ικανότητα να πείθει τα πλήθη. Αυτά είναι δύο πλεονεκτήματα που ουδείς άλλος στη χώρα- ιδίως στο χώρο της κεντροαριστεράς- διαθέτει.
Το γεγονός του πόσο «μετράει» ακόμη ο πρώην πρωθυπουργός φαίνεται κι από το γεγονός πως σε πρόσφατη, «κρυφή» (ή και όχι τόσο…) μίνι δημοσκόπηση, ένα ποσοστό πάνω από 16% βλέπει με θετικό μάτι την πιθανότητα να κάνει δικό του κόμμα ο Τσίπρας και πως θα τον ψήφιζε.
Το 16% στην παρούσα φάση «μεταφράζεται» σε αξιωματική αντιπολίτευση. Άθλος, θα μπορούσε να πει κανείς.
Αλλά τέτοιος δεν ήταν και το να πάρεις ένα κόμμα του 3,5% και να το κάνεις κυβέρνηση;
