Κάθε καλοκαίρι γινόμαστε μάρτυρες περιβαλλοντικών καταστροφών με τη φωτιά να «καταπίνει» τα δάση της Ελλάδας. Η προστατευόμενη Δαδιά καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από την πρώτη «megafire» στην Ελλάδα που ήταν και η μεγαλύτερη της Ευρώπης. Η Αττική, το μέρος όπου κατοικεί το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, τα τελευταία χρόνια δοκιμάζεται με τις πυρκαγιές να καταστρέφουν τις δασικές της εκτάσεις με αποτέλεσμα η θερμοκρασία να ανεβαίνει.
Υπολογίζεται πως τα τελευταία χρόνια η Αττική έχει χάσει το 50% των δασικών της εκτάσεων. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Ευθύμη Λέκκα, πως στην Αττική δεν πρέπει πλέον να χαθεί ούτε ένα δέντρο.
Όμως, μαθαίνοντας ελληνική ιστορία, γνωρίσαμε την Αρχαία Ελλάδα που όλοι γνωρίζουν πως ήταν η γενέτειρα της Δημοκρατίας. Στη συνέχεια η χώρα προχώρησε και αισίως έφτασε στη Μεταπολίτευση. Εκεί φαίνεται πως έγινε και το περιβαλλοντικό έγκλημα.
Η Ελλάδα καίγεται εδώ και δεκαετίες με ανυπολόγιστες συνέπειες σε ανθρώπινες ζωές, δάση και περιουσίες. Τα τελευταία χρόνια χάθηκαν 104 άνθρωποι στο Μάτι, κάηκε η Ρόδος, ο Έβρος αλλά και η Αττική.
Κανένας υπουργός ή περιφερειάρχης δεν παραιτήθηκε. Ορθώς έπραξαν;
Το έγκλημα που καίει τα δάση της Ελλάδας
Ήδη από το Μάτι, έχει διαφανεί το πλαίσιο δυσκολίας στο οποίο λειτουργεί η Πυροσβεστική και έχουμε εμπεδώσει στην πράξη τη δυσκολία αποτελεσματικότητά της, κυρίως λόγω ελλείψεως πόρων και δυναμικού.
Η Πυροσβεστική δεν απαρτίζεται από δασολόγους αλλά από άτομα που έχουν σαν δόγμα την πυρόσβεση αλλά και τη διάσωση. Εξάλλου, αυτή είναι η δουλειά της. Αν καίγεται ένα διαμέρισμα πάει η Πυροσβεστική. Αν εγκλωβιστεί κάποιος σε ένα ασανσέρ πάει η Πυροσβεστική. Αν μία γάτα βρεθεί σε ένα δέντρο και ένας σκύλος σε πηγάδι πάλι πάει η Πυροσβεστική. Και σε αμέτρητες άλλες περιπτώσεις πάει η Πυροσβεστική που έχει μετατραπεί στο… παιδί για όλες τις δουλειές.
Στην Ελλάδα η Πυροσβεστική τα βάζει και με τις τερατώδεις φλόγες στις δασικές εκτάσεις όπου δέντρα 30 μέτρων γίνονται παρανάλωμα του πυρός.
Μόνο η Πυροσβεστική μπορεί να σβήσει τη φωτιά στα δάση; Πλέον ναι. Και αυτό διότι συντελέστηκε το 1998 ένα περιβαλλοντολογικό έγκλημα που οι κυβερνώντες συντηρούν μέχρι και σήμερα.
Το 1998 ψηφίζεται ο ν. 2612/1998, με θετική ψήφο μόνο των (παρόντων) βουλευτών της τότε συμπολίτευσης (επί 256 ψηφισάντων: 44 απόντες, 136 υπέρ, 120 κατά) με τον οποίο η δασοπυρόσβεση ανατίθεται κατ’ αποκλειστικότητα στο Πυροσβεστικό Σώμα και παραμένει το αντικείμενο της πρόληψης στη Δασική Υπηρεσία. Τότε κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη.
Η Ελληνική Δασική Υπηρεσία είχε συστηθεί το 1830 και θεσμοθετήθηκε με το βασιλικό διάταγμα «Περί διοργανισμού των Δασονομείων» τον Σεπτέμβριο του 1836.
Αφού πέρασε από περιπέτειες, πότε με παραγκωνισμό ή και με διάλυση ακόμη (το 1877 ανατίθεται η φύλαξη των δασών στη Χωροφυλακή και η διαχείριση στους Οικονομικούς Εφόρους), οργανώθηκε με αυτοτέλεια και κάποια αυτάρκεια, μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας και αργότερα της Θράκης (1922).
Έφτασε το 1998 να καταργηθεί για… οικονομία. Τότε, δασολόγοι, δασοπόνοι, καθηγητές σχολών, φοιτητές, συνδικαλιστές είχαν σπεύσει στη Βουλή για να πείσουν πως η φωτιά στο δάσος χρειάζεται ειδική διαχείριση από ανθρώπους με επιστημονικές γνώσεις και δυναμικό που έχει εξειδίκευση στον τομέα.
Οι προσπάθειές τους ήταν μάταιες και η Δασική Υπηρεσία παρέδωσε στην Πυροσβεστική τα οχήματά της και όλο της το ραδιοτηλεφωνικό υλικό. Επίσης μετατάχθηκαν 1.200 δασοφύλακες και οδηγοί στην Πυροσβεστική και ουδέποτε αντικαταστάθηκαν.
Η καταστροφή άρχισε και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα…
Πώς 22 άτομα έσωσαν 100.000 στρέμματα δάσους επειδή το γνώριζαν
Στην φωτιά της Δαδιάς, η ιστορία 20 κατοίκων από τα Πομακοχώρια βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και έσωσαν δασική έκταση 100.000 στρεμμάτων. Γιατί; Γιατί γνώριζαν και είχαν καθοδήγηση από έναν δασολόγο και έναν δασοπόνο.
Πρακτικά, 20 άτομα με αλυσοπρίονα και κλάρες, συνοδεία ενός και ενίοτε δύο πυροσβεστικών οχημάτων, με συμβουλές από έναν δασολόγο και έναν δασοπόνο έσωσαν 100.000 στρέμματα από τη φωτιά.
«Για τους ανθρώπους αυτούς, λίγοι θα μιλήσουν. Ας μάθουμε λοιπόν επιπρόσθετα, ότι υπάρχει και το ντόπιο εργατικό δασικό προσωπικό, που επί πολλά χρόνια δραστηριοποιείται στα βουνά μας, γνωρίζοντας τόσο τις ιδιαιτερότητές της κάθε περιοχής, όσο και τον τρόπο που πρέπει να αντιδράσει στις δύσκολες καταστάσεις» είχε πει ο δασάρχης Γιώργος Πιστόλας.
«Με την καθοδήγηση-συνδρομή δύο δασικών υπαλλήλων (Δασολόγου και Δασοπόνου) και την υποστήριξη άλλοτε ενός και άλλοτε δύο πυροσβεστικών οχημάτων, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ζώνη ανάσχεσης στον άξονα Καλλιθέα – Διασταύρωση Σανιδοχωρίου (Ταχτατζικ) – ύψωμα Κούτρα – Τρεις Βρύσες και ακόμα παραπέρα, σε μήκος πλέον των 10 χιλιομέτρων. Μοναδικός εξοπλισμός τους τα αλυσοπρίονά τους και οι κλάρες δέντρων» σύμφωνα με τον δασάρχη.
Η ανάρτηση του δασάρχη:
Κάπου στο κεντρικό ορεινό τμήμα της Περιφερειακής μας Ενότητας, βρίσκονται το Σιδηροχώρι και ο Πετρόλοφος, δύο από τα πομακοχώρια του Έβρου.
Δεν έχουν την κλασική δομή ενός οικισμού αλλά αποτελούνται από διάσπαρτες μικρές γειτονιές μέσα στο δάσος και οι κάτοικοί τους ασχολούνται επαγγελματικά με την κτηνοτροφία και τις υλοτομίες. Είναι οι υλοτόμοι των Δασικών Συνεταιρισμών Εργασίας (ΔΑΣΕ) Σιδηροχωρίου και Πετρολόφου.
Στην μεγάλη πυρκαγιά του Έβρου, οι άνθρωποι αυτοί, με την καθοδήγηση-συνδρομή δύο δασικών υπαλλήλων (Δασολόγου και Δασοπόνου) και την υποστήριξη άλλοτε ενός και άλλοτε δύο πυροσβεστικών οχημάτων, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ζώνη ανάσχεσης στον άξονα Καλλιθέα – Διασταύρωση Σανιδοχωρίου (Ταχτατζικ) – ύψωμα Κούτρα – Τρεις Βρύσες και ακόμα παραπέρα, σε μήκος πλέον των 10 χιλιομέτρων. Μοναδικός εξοπλισμός τους τα αλυσοπρίονά τους και οι κλάρες δέντρων, χωρίς μάσκες και γυαλιά για τον καπνό. Βασικό τους όπλο η εμπειρία τους στο βουνό, που το γνωρίζουν σπιθαμή προς σπιθαμή.
Ήταν ανελλιπώς στο μέτωπο της φωτιάς επί έξι μερόνυχτα, 20 άτομα με εναλλαγές, με τους δασικούς υπαλλήλους και το πυροσβεστικό όχημα πάντα από κοντά. Αποτέλεσμα; Η εξάπλωση της φωτιά σταμάτησε στον ανωτέρω άξονα, και σώθηκε παραγωγικό δάσος τουλάχιστον 100.000 στρεμμάτων.
Για τους ανθρώπους αυτούς, λίγοι θα μιλήσουν. Επί μέρες μαθαίναμε για τα εναέρια και επίγεια μέσα, για τις υπηρεσίες, τις εγχώριες και ξένες δυνάμεις και τους φορείς που συνδράμανε στην ομολογουμένως δύσκολη προσπάθεια κατάσβεσης της πυρκαγιάς. Ας μάθουμε λοιπόν επιπρόσθετα, ότι υπάρχει και το ντόπιο εργατικό δασικό προσωπικό, που επί πολλά χρόνια δραστηριοποιείται στα βουνά μας, γνωρίζοντας τόσο τις ιδιαιτερότητές της κάθε περιοχής, όσο και τον τρόπο που πρέπει να αντιδράσει στις δύσκολες καταστάσεις.
Οι άνθρωποι αυτοί, δυστυχώς, χρόνο με τον χρόνο μειώνονται και αναζητούν άλλους χώρους εργασίας. Τους χρειαζόμαστε, είναι υποχρέωσή μας να τους υποστηρίξουμε για να μείνουν στο τόπο τους και να κάνουν αυτό που πρέπει, αυτό που χρόνια γνωρίζουν καλά.
