«Τον θεωρώ αδικημένο»
Μια διαφορετική προσέγγιση για το θέμα του Γιώργου Πατούλη υπήρξε σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο capital.gr
Συγκεκριμένα, ο Χρήστος Χωμενίδης στο άρθρο του αφού εξηγεί ότι δεν τρέφει και μεγάλη συμπάθεια στον νυν Περιφερειάρχη, αφού περιγράφει πώς κάποτε λίγο έλειψαν να έρθουν στα χέρια, γράφει ότι η «καταδίκη» του από τον πρωθυπουργό, για το περίφημο ζεϊμπεκικο στο Ζάππειο, εμπεριέχει και μια δόση υποκρισίας.
Υποστηρίζοντας ότι στην εποχή των social media αυτό που έχει σημασία δεν είναι τόσο τι κάνεις, αλλά πώς εμφανίζεσαι και πόσο δείχνεις ότι συμπάσχεις με το δράμα του άλλου. Αν έχεις ενσυναίσθηση δηλαδή, που είναι και ο όρος του συρμού.
Το σχόλιο του Χρήστου Χωμενίδη:
Τον θεωρώ αδικημένο. Θύμα -αν μη τι άλλο- του εαυτού του. Όπως δεν θα ανέβαινε ούτε χιλιοστό στην εκτίμησή μου εάν φορούσε πένθιμη μουτσούνα και περιφερόταν στα αποκαΐδια, εκφράζοντας on camera την ψυχική του συντριβή, έτσι δεν έπεσε επειδή για μια φορά στη ζωή του διονυσιάστηκε δημοσίως. Μιλάμε, στο κάτω-κάτω, για το φαίνεσθαι. Δεν εγκατέλειψε, εννοώ, ο Πατούλης το πόστο του, το κέντρο επιχειρήσεων, για να πάει στη γιορτή. Δεν φέρθηκε όπως ο κύριος Νότης Μηταράκης, που ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη πήρε άδεια από τη σημαία και εξέδραμε στην Πάτμο.
Σκεφθείτε, επαναλαμβάνω, ο φύλαξ-άγγελός του να τον είχε προστατεύσει από την προχθεσινή του αμαρτία. Μέχρι το 2027 θα τον καμαρώναμε στον θώκο της Περιφέρειας. Τον κύριο Πατούλη που είναι ίδιος και απαράλλακτος πριν και μετά από το καταραμένο ζεϊμπέκικο. Κι ένα τουλάχιστον οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε. Ότι δεν κρύβεται. Για να το πω ακόμα πιο απλά: όσο σπουδαίος ή άθλιος υπήρξε ο Γιώργος Πατούλης προ της εικοστής εβδόμης Ιουλίου, τόσο και παραμένει.
Τείνει να επικρατήσει στον δημόσιο βίο μας ένα υποκριτικότατο σαβουάρ βιβρ. Ένας εισαγόμενος νεοπουριτανισμός. Μια τυραννία της ντεμέκ, της προσποιητής ευαισθησίας. Δεν αφήνουν οι σεμνές κυρίες, οι οργίλοι κύριοι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης τραγωδία -μικρή ή μεγάλη- για την οποία να μην διατυμπανίσουν πόσο τους συντάραξε προσωπικά. Πόσα ποτάμια δάκρυα έχυσαν. Πόσες νύχτες έμειναν άυπνοι… Μην παραλείποντας ασφαλώς να κατακεραυνώσουν, να “ακυρώσουν”, εκείνους που τούς φάνηκαν αναίσθητοι, γαϊδούρια ξεκαπίστρωτα.
Όπως τον ηθοποιό Αντίνοο Αλμπάνη, ο οποίος εξακολουθούσε εν μέσω πυρκαγιών να διαφημίζει επαγγελματικά προϊόντα στο instagram – τους αποστόμωσε ο Αλμπάνης, “επειδή ο κόσμος καίγεται σού επέτρεψε, εσένα που με βρίζεις, ο εργοδότης να μην πας στη δουλειά σου; Μήπως έχεις την πολυτέλεια να σε συντηρεί κάποιος άλλος; Δυστυχώς, και το λέω με πόνο καρδιάς, καμιά δουλειά δεν σταματάει μπροστά σε καμιά δυστυχία…”.
Χύμηξαν έπειτα οι μικρέμποροι των ευγενών αισθημάτων στον Θεόδωρο Λιβάνιο. Αφού εξέφρασε ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών τη βαθιά του οδύνη για τους δύο πιλότους (που δεν είχε καν ανακοινωθεί ακόμα ότι ήταν νεκροί), “η ζωή” είπε “δυστυχώς ή ευτυχώς, συνεχίζεται… Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας μιλήσω για το νομοσχέδιο…”. Κι ετούτη η αποστροφή κρίθηκε κυνική. Και ο Λιβάνιος άξιος λιθοβολισμού.
Τι σχέση έχει -θα μού πείτε- ο Αντίνοος Αλμπάνης, ο οποίος αντιμετώπισε παλικαρίσια τον καρκίνο και τον νίκησε, τι σχέση έχει ο σεμνότατος, αφοσιωμένος στο καθήκον, Θοδωρής Λιβάνιος με τον Γιώργο Πατούλη, που ο κολλητός μου τον αποκαλεί “μπαστουνόβλαχο”; Ούτε την ελάχιστη.
Οι κήνσορες ωστόσο των ημερών μας πυροβολούν κατά ριπάς. Και όποιον πάρει ο χάρος.
“Βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, τη δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ού κατανοείς;”, ρωτάει έξαλλος ο Ιησούς στην επί του Όρους Ομιλία. “Βλέπεις το αχυράκι στο μάτι του αδελφού σου και δεν νοιώθεις το παλούκι, το καρφωμένο στο δικό σου μάτι;”. “Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου και τότε διαβλέψεις, εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού τού αδελφού σου.”
