Πιο επικίνδυνα από τον ίδιο τον ιό
Ο κ. Γουργουλιάνης αποτελεί εδώ και 3 χρόνια που ο κορωνοϊός μας έχει αρπάξει απότομα από τα μούτρα μια από τις πιο ήρεμες φωνές, που αναλύει τα δεδομένα και λύνει πληθώρα αποριών του απλού κόσμου, ο οποίος, εξυπακούεται, δεν έχει την κατάρτιση να «χειριστεί» το ζήτημα του ιού- πολλώ δε μάλλον να εκφράσει άποψη.
Πριν λίγες ο καθηγητής μίλησε στον Λάμπρο Αναγνωστόπουλο και είπε πολλά και ενδιαφέροντα (και) για την πανδημία και τον κορωνοϊό:
Τι κάναμε λάθος στην πανδημία;
Κάναμε λάθος που δεν βγάλαμε τον κόσμο έξω. Στις πανδημίες υπάρχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Στη φυματίωση για παράδειγμα υπήρχαν ανοιχτά σχολεία, ενώ οι άνθρωποι πήγαιναν τα παιδιά τους να ζήσουν στη φύση. Υπήρχε ένα χαρακτηριστικό δημοσίευμα σε μια εφημερίδα που έλεγε ότι κηρύχτηκε ο πόλεμος κατά του κλειστού σχολείου.
Στον κορωνοϊό κλείσαμε τα παιδιά στο σπίτι, να μείνουν μέσα στην κλειστή ελληνική οικογένεια με τον παππού και τη γιαγιά και νόσησαν όλοι. Ενώ μιμηθήκαμε την καραντίνα, δεν μιμηθήκαμε την αντιμετώπιση της φυματίωσης στα παιδιά που ήταν η ζωή στη φύση. Επίσης ένα κοινό είναι ότι σέρνεται ο φόβος και ο πανικός που αναφέραμε και πιο πριν. Να σας πω κάτι που μου συνέβη για να καταλάβετε τι εννοώ.
Υπήρξε ασθενής με διάγνωση φυματίωσης και η οικογένειά του μου είπε πως καλύτερα να είχε καρκίνο. Αυτό το βλέπουμε και με τον Covid-19, όπου άνθρωποι περπατούν στο δρόμο μόνοι τους φορώντας μάσκα ή οδηγούν φορώντας μάσκα. Είναι τρομερό ότι από στόμα σε στόμα διαιωνίζονται οι φοβίες. Γενικά οι άνθρωποι φοβούνται αυτό που δεν βλέπουν.
Με τα Νοσοκομεία μας τι πήγε λάθος;
To 1910 περίπου που ξεκίνησε η φυματίωση, η Λάρισα είχε 20.000 πληθυσμό και είχαμε μέχρι 500 θανάτους τον χρόνο από αυτή την αιτία. Είναι ένα τρελό νούμερο! Τότε όμως δεν υπήρχαν καθόλου χρήματα, το Κράτος ήταν πάμφτωχο και έκανε εκκλήσεις σε ιδιώτες και σε φιλάνθρωπους.
Η πρώτη άμυνα ήταν να ανοίξουμε Νοσοκομεία – Σανατόρια στα βουνά, οδηγώντας τους ανθρώπους στη φύση που λέγαμε και πριν. Στην πρόσφατη πανδημία, ενώ είχαμε Νοσοκομεία, αυτά είχαν σοβαρές ελλείψεις, δεν ήταν καλά στελεχωμένα.
Επίσης δεν είχαμε Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, δεν είχαμε οικογενειακό γιατρό που είναι σημαντικό, κάναμε υπερδιάγνωση, κάναμε πολυφαρμακεία.
Θα έλεγα ότι αποκτήσαμε σημαντική εμπειρία στο αντικείμενο του βαρέως πάσχοντος, αλλά στην πραγματικότητα δεν βλέπω κάτι πολύ διαφορετικό να έχει γίνει. Δεν έχει ακόμη στελεχωθεί επαρκώς το Σύστημα Υγείας, δεν έχουν γίνει κινήσεις για να γυρίσουν πίσω οι γιατροί του εξωτερικού, οπότε θέλουμε πολλή δουλειά ακόμη για να φτάσουμε σε ένα καλό επίπεδο.
