Η συγκλονιστική φωτογραφία από χωριό της Κύπρου.
Τέσσερις νεκρούς, μεγάλη έκταση καμένης γης και πολλές καταστροφές σε σπίτια είναι ο τραγικός απολογισμός της ολέθριας φωτιάς στην Κύπρο.
Μια φωτογραφία στην οποία αποτυπώνονται η καταστροφή και η τραγωδία που προκάλεσε η φωτιά, ανάρτησε στον λογαριασμό της η Άντρεα Αναστασίου σχολιάζοντας μεταξύ άλλων ότι ποτέ δεν έχει δει κάτι τέτοιο. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο χωριό Ορά και έκανε τον γύρο του διαδικτύου.
«Τράβηξα αυτή την φωτογραφία λίγο πριν εκκενωθεί το χωριό μου. Είναι ο γιος ενός φίλου μου και κρατά το κεφάλι του, ενώ η φωτιά έρχεται κατά πάνω μας. Ήξερα μόλις τον είδα, ότι έπρεπε να τραβήξω αυτή την φωτογραφία. Αυτός είναι ο κόσμος που αφήνουμε στις επόμενες γενιές. Λίγη ώρα αργότερα μας δόθηκε εντολή για εκκένωση.
Η γιαγιά μου έκλαιγε, ο παππούς μου ήταν συγχυσμένος ενώ βρισκόταν μέσα στο αμάξι για να φύγουμε. Το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη την στιγμή ήταν να μπούμε όλοι μέσα στο αυτοκίνητο και να οδηγήσω προς το σπίτι του αδελφού μου. Ήμασταν όλοι σε σοκ. Ακόμη είμαστε…», έγραψε μεταξύ άλλων η Άντρεα.
I’m shaking as I type this, but I need to write it out and process what happened today because I don’t want to forget how I feel in this moment.
It’s been a harrowing day – actually, that’s an understatement. In the early afternoon, a forest fire began to rage out of control. At the beginning, it was in a neighbouring village, and all I could do was take pictures as the sun and sky turned an apocalyptic shade of red, yellow and orange.
I’ve never seen anything like it.
I shared the pictures on social media, raging at the fact the climate emergency is what’s led to this. And yet, the powers that be still standby, lining their pockets and getting rich off the land while they destroy it.
Little did I know that my rage would turn into fear a little more than an hour later. The wind turned, and we watched helplessly as the fire and clouds of smoke headed our way. I watched the people I grew up with look at the sky in shock, some crying, others simply looking on helplessly.
I captured this image just before we were evacuated. My friend’s little boy looks on, head in hands, as the fire heads our way. I knew the minute I saw him that I had to take this picture.
This is the world we’re leaving for the next generation.
We were then told to get out. We bundled my grandparents, my grandma crying, my grandad looking on confused, into the car to get away. I wish I could know what was going on through his mind through the lens of Alzheimer’s. All I could think in that moment was to get everyone in the car and drive away to my brother’s house.
I’m still in shock. We all are. I’m not 100 per cent sure what’s happening in our beautiful village, but we’re safe. And while I’m so incredibly grateful for that, I’m also full of anger. This should NOT be happening. This never happened when we were kids. And yet, here we are. It’s scary. It’s on our doorstep. It’s not going away.
Where does this end? Where does this fucking end.
I invite you to share this picture if it resonates with you. It’s the least we can do at this point. Note: there are no filters on this photo.
