Ο άλλος, ντρίμπλαρε, σούταρε, πάσαρε την πορτοκαλί μπάλα με τρόπο καινοφανή στα παγκόσμια χρονικά, αφήνοντας το κοινό με το στόμα ανοιχτό σε τέτοιο σημείο που η επαφή με το πάτωμα να έχει γίνει καθημερινή, ασυναίσθητη συνήθεια.
Θα μπορούσε να παρακολουθεί κανείς απλώς τα χέρια τους να κάνουν τη (θεάρεστη) δουλειά: ο ένας πατούσε τα πλήκτρα στο πιάνο του και, αίφνης, άνθιζαν μυριάδες συναισθήματα στην καρδιά των ακροατών.
Ο άλλος, ντρίμπλαρε, σούταρε, πάσαρε την πορτοκαλί μπάλα με τρόπο καινοφανή στα παγκόσμια χρονικά, αφήνοντας το κοινό με το στόμα ανοιχτό σε τέτοιο σημείο που η επαφή με το πάτωμα να έχει γίνει καθημερινή, ασυναίσθητη συνήθεια.
Ο ένας ήταν ο Μότσαρτ.
Ο άλλος ήταν ο Μότσαρτ.
Κι αυτό είναι το Ρέκβιέμ του(ς).
Εισοδικό: Ρέκβιεμ
Requiem aeternam dona eis Domine: Έχοντας ως πρότυπο τον αδερφό του που ασχολείτο με την πορτοκαλί θεά, ο μικρός Πέτροβιτς όχι μόνο δεν «αναπαυόταν» στο σπίτι του, αλλά έπαιζε μπάσκετ στ’ ανοιχτά γήπεδα της Κροατίας μέχρι εξαντλήσεως (των αντιπάλων του), προτού φορέσει τη φανέλα της Σιμπένκα και αρχίσει να γράφει αγωνιστικές οπτικές μελωδίες για τ’ αδηφάγα μπασκετικά μάτια.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του Ντράζεν περιγράφονται με γλαφυρότατο τρόπο στο βιβλίο του Τοντ Σπερ, που μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά από την MVPublications και τον Δημήτρη Καρύδα, ο οποίος- φορώντας εδώ και χρόνια το μανδύα του λογοτέχνη, όταν βγάζει τη δημοσιογραφική του στολή- απέδειξε εμπράκτως πως τα βιβλία δε μεταφράζονται, αλλά ξαναγράφονται.
Μια ανάγνωση του αριστουργήματος, θα σας πείσει για του ηλεκτρονικού λόγου το αληθές…
Ειρμός: Ντίες Ίρε
Dies Irae: Η «μέρα της (μπασκετικής) Οργής» του Ντράζεν έμοιαζε να διαρκεί όσο μια διευρυμένη γιουγκοσλαβική αιωνιότητα, καθώς μετά την Σιμπένκα σειρά είχε η Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ. Εκεί ο Πέτροβιτς κατέκτησε το πρώτο του εγχώριο πρωτάθλημα και κύπελλο, πριν θαμπώσει σ’ ευρωπαϊκό επίπεδο ολόκληρο τον ανταγωνισμό με 2 κατακτήσεις του (τότε) κυπέλλου Πρωταθλητριών (1985-1986).
Οι σελίδες στο βιβλίο του Σπερ μοιάζουν να γυρίζουν από μόνες τους, σα να της κινεί ένα άυλο κροατικό χέρι, με τους αναγνώστες ν’ αδημονούν για τα υπόλοιπα κεφάλαια της ιστορίας.
Υπομονή, έρχονται.
Βλέπετε, η MVPublications φρόντισε γι’ αυτό.
Χερουβικό: Ντόμινε Ιέζου Κρίστε
Domine Iesu Christe: Ήταν η ενστικτώδης αντίδραση των πάντων όταν τον έβλεπαν να «ενηλικιώνεται» στο παρκέ μετά τα πρώτα- άγουρα, μα τόσο εντυπωσιακά- χρόνια του εντός των τεσσάρων γραμμών- Κύριε Ιησού Χριστέ!
Ο «Μότσαρτ», μετά και τις επιτυχίες με την dream team της ενωμένης Εθνικής Γιουγκοσλαβίας, αποφάσισε να πατήσει τα εύηχα πλήκτρα του προσωπικού του μπασκετικού πιάνου φορώντας τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης.
Στην Ισπανία ο Κροάτης θρύλος έκατσε μόλις μια σεζόν, όμως πρόλαβε να πάρει το Κυπελλούχων μετά από έναν αδιανόητο τελικό απέναντι στην Καζέρτα στο ΣΕΦ (εκεί που συνάντησε τον τεράστιο Όσκαρ Σμιντ), βάζοντας 62 πόντους.
Το «Ρέκβιεμ» σ’ αυτό το σημείο θυμίζει παθιασμένο σονέτο ευφυούς καλλιτέχνη, το οποίο σε προετοιμάζει- αφού «παρεμβληθεί» το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 1989- για το «κυρίως» έργο.
Ναι, ακριβώς: το ΝΒΑ.
Σάνκτους
Sanctus, sanctus, sanctus Dominus… Drazen:«Φίλε, είμαι πολύ χαρούμενος- σήμερα πέτυχα 2 πόντους». Στην Ευρώπη μπορεί να ήταν ένας Άγιος του αθλήματος, όμως στο ΝΒΑ και τους Μπλέιζερς που πήγε το 1989 (ο πρώτος Κροάτης που επιχείρησε το «άλμα») ο Πέτροβιτς έπαιζε από ελάχιστα έως καθόλου, δηλώνοντας ενθουσιασμένος στον Ντίβατς όταν κατάφερνε να πετύχει έστω κι ένα καλάθι.
Μετά από μια «πένθιμη» διετία στο Πόρτλαντ, όμως, ο Ντράζεν πήρε μεταγραφή για τους Νετς κι εκεί φάνηκε συνεπής στο ραντεβού με το Μεγαλείο: ανέβασε κατακόρυφα την απόδοση και τα νούμερά του, έγινε βασικός κι αναντικατάστατος και άγγιξε με τ’ ακροδάχτυλά του τα υπόλοιπα αστέρια, κάνοντας τα να υποκλιθούν ξανά και ξανά και ξανά.
Στο βιβλίο που κυκλοφορεί από την MVPublications μπορεί κανείς να διαβάσει για το πώς επετεύχθη η ανάβασή του στον Κολοφώνα της δόξας του παγκόσμιου μπάσκετ, τον σεβασμό που απέκτησε από ολόκληρη τη λίγκα και, πάνω απ’ όλα, για τον «εθισμό» του στο μπάσκετ.
Κάποτε, μην ξεχνάμε, κάποιος είχε πει γι’ αυτόν πως «Ήταν ο μοναδικός που με κοιτούσε στα μάτια χωρίς να φοβάται».
Αυτός ο κάποιος λεγόταν Μάικλ.
Μάικλ Τζόρνταν.
Άγκνους Ντέι
Agnus Dei: Δεν υπήρξε ποτέ ακριβώς «Αμνός του Θεού»- για την ακρίβεια, ήταν ο Γιος του Διαβόλου. Παραδόξως, ωστόσο, το φινάλε του κορυφαίου, ενδεχομένως, Ευρωπαίου παίκτη όλων των εποχών υπήρξε ερεβώδες, καθώς βρήκε τραγικό θάνατο (σαν- θνησιμαία ειρωνία- «αμνός») στη βρεγμένη άσφαλτο του Autobahn 9 στο Ντένκεντορφ, λίγους μήνες πριν κλείσει τα 29 του χρόνια.
Ο Σπερ- του το αναγνωρίζουν όλοι- έχει κάνει την πιο ενδελεχή έρευνα απ’ όλους αναφορικά με το αποτρόπαιο δυστύχημα που στοίχισε την ζωή του Πέτροβιτς, φέρνοντας στο φως ανατριχιαστικά στοιχεία που ουδέποτε πριν έχουμε δει.
«Ο Ντράζεν Πέτροβιτς δεν ακολούθησε ποτέ τη λογική των μεγάλων σούπερ σταρ που έφυγαν νωρίς από τη ζωή. Δεν πέθανε για να γίνει αθάνατος. Ήταν αθάνατος πολύ πριν το νήμα της ζωής του κοπεί απρόσμενα και τραγικά σε ένα γερμανικό δρόμο το καλοκαίρι του 1993…», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και, ελάχιστες στιγμές πριν τούτο το Ρέκβιεμ σωπάσει για πάντα, δε γίνεται παρά να συμφωνήσουμε απόλυτα.
Μόλις διαβάσετε και την τελευταία πρόταση του βιβλίου είναι βέβαιο πως θα εύχεστε να διαρκούσε μια πρόταση περισσότερο, μια παράγραφο, ένα κεφάλαιο, 100 σελίδες περισσότερο.
Κι έπειτα για λίγο ακόμα.
Για λίγο.
Ακόμα.
Για πάντα.
