«Ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές στη ζωή μου. Δεν έχω αισθανθεί πιο δύσκολα. Αμήχανα».
«Όταν έφυγε η Αλίκη πήγαινα στο Α’ Νεκροταφείο και της άφηνα τα λευκά κρίνα που της άρεσαν πολύ. Συνέβη κάτι πολύ μεταφυσικό. Εγώ φορούσα γυαλιά και έκλαιγα και της τραγουδούσα το «Κι αν ο κόσμος αγριεύει και μα κυνηγά…» και την ώρα που το τραγουδάω αρχίζει και φυσάει ένας αέρας. Το λίλιουμ δεν κόβεται εύκολα. Και πέφτει ένα κομμάτι λίλιουμ και πέφτει στα χέρια μου. Την ώρα που πέφτει στα χέρια μου έρχεται μια κυρία και μου λέει: «Ξέρετε, η μαμά της Αλίκης θέλει πάρα πολύ να σας γνωρίσει. Ξέρει ότι έρχεστε». Λέω: «Ευχαρίστως!». Ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές στη ζωή μου. Δεν έχω αισθανθεί πιο δύσκολα. Αμήχανα. Ήταν υπέροχος άνθρωπος, ευγενέστατη. Και μου λέει κάποια στιγμή: «Κάνε μου το παιδί μου! Θέλω να ακούσω το παιδί μου». Έχω μείνει, έχω παγώσει και λέω δεν γίνεται να το κάνω. Γίνεται μια παύση και αρχίζω να τραγουδάω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια της σαν ένα χάδι στην ψυχή. Να είναι καλά εκεί που είναι η γλυκιά μου. Πολύ δυνατό», ανέφερε ο Τάκης Ζαχαράτος.
