Το σκεπτικό που οδήγησε στην καταδίκη της καθαρίστριας δεν ήταν µονόδροµος για το δικαστήριο, όπως λέει µερίδα δικαστών. Η καθαρίστρια ουσιαστικά καταδικάστηκε επειδή θεωρήθηκε ότι τελούσε την πράξη της απάτης κάθε φορά που εισέπραττε τον µισθό της και δεν «αποκάλυπτε» στην υπηρεσία ότι είχε πλαστογραφήσει το πτυχίο της.
Διέπραττε, δηλαδή, όλα αυτά τα χρόνια µια κατ’ εξακολούθηση απάτη. Ωστόσο, η άλλη άποψη υποστηρίζει ότι η απάτη στη συγκεκριµένη περίπτωση τελέστηκε το µακρινό 1996, όταν δηλαδή υποβλήθηκε ο πλαστός τίτλος σπουδών και κατά συνέπεια το δικαστήριο όφειλε να παύσει οριστικά την ποινική δίωξη λόγω παραγραφής, όπως δηλαδή έκανε και µε την πράξη της πλαστογραφίας.
Η σοβαρότητα του θέµατος πάντως, το οποίο έχει φθάσει µέχρι τον Αρειο Πάγο, δεν αποκλείεται να απασχολήσει και την Ολοµέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου, λόγω αυτής της διχογνωµίας…
Στο µεταξύ, η καταδίκη και ο εγκλεισµός της 53χρονης στη φυλακή έχουν προκαλέσει κύµα αντιδράσεων, τοπικών και όχι µόνο µέσων ενηµέρωσης, της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώµατα του Ανθρώπου, αλλά και πολιτικών προσώπων.
Ειδικότερα, σε µια ιδιαίτερα σκληρή ανακοίνωση, η Ενωση για τα Δικαιώµατα του Ανθρώπου χαρακτηρίζει «απάνθρωπη» την απόφαση καταδίκης της 53χρονης και κάνει λόγο για παθογένειες της ποινικής Δικαιοσύνης. «Η απόφαση δεν είναι απλώς απάνθρωπη. Είναι και ένα ακόµα κρούσµα, πολύ ενδεικτικό, µιας µόνιµης παθογένειας της ποινικής Δικαιοσύνης: ουδέποτε, εξ όσων γνωρίζουµε, έχει ελεγχθεί δικαστής για υπερβολική αυστηρότητα, ενώ αυτό έχει συµβεί κατά κόρον για επιεικείς ή αθωωτικές αποφάσεις» αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Το Συνδικάτο Εργαζοµένων ΟΤΑ και το Σωµατείο Καθαριστριών του Νοµού Μαγνησίας ζήτησαν την αποφυλάκιση της καθαρίστριας, τονίζοντας ότι η γυναίκα συντηρεί µία ολόκληρη οικογένεια, µε τον σύζυγό της να είναι ανάπηρος κατά 67%.
