Για αιώνες αποκαλούνται τάχα μου, δήθεν το ευαίσθητο φύλο! Οροσειρές ολόκληρες βιβλίων και αισθηματικών ταινιών έχουν χτίσει την εικόνα της κλαίουσας γυναίκας που ζει κάτω από το βάρος μιας σχέσης που έληξε άδοξα. Ενός χωρισμού που την καταρράκωσε και δεν μπορεί να τον ξεπεράσει.
Και ο άντρας; Εκείνος δηλαδή δεν πονά που χωρίζει; Δεν τον κάνει χίλια κομμάτια μια πόρτα που κλείνει με δύναμη μπροστά στο πρόσωπό του;
Σε πληροφορώ πως οι άνδρες -τουλάχιστον όσο είναι ακόμη νέοι- υποφέρουν περισσότερο συναισθηματικά μετά από έναν χωρισμό. Ακόμη και οι δυσκολίες και οι τσακωμοί σε μια σχέση αποτελούν τραυματική εμπειρία για εκείνους…
Αυτά που κρύβω μέσα μου…
Όσα θέματα κι αν έχω προσπαθήσει να ξετυλίξω σε σχέση με τους άνδρες και τις γυναίκες στον αισθηματικό τομέα, πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Υπάρχει διαφορά στη διαχείριση, στην επικοινωνία…
Έτσι μπορεί ένας άντρας να μην κλάψει, να μην δείξει την απόγνωση ή ακόμη και να δείξει παγερά αδιάφορος για όλο αυτό που συμβαίνει, όμως στην πραγματικότητα τίποτα από αυτά δεν εξηγεί τι συμβαίνει μέσα του. Μπορεί να τον έχεις για χοντρόπετσο, αναίσθητο και να μην μπορείς να φτιάξεις στο μυαλό σου την εικόνα του να «λιώνει» από τον καημό ενός χωρισμού, όμως αυτή είναι η πραγματικότητα.
Σύμφωνα λοιπόν με έρευνα που δημοσιεύει το αμερικάνικο περιοδικό Journal of Health and Social Behaviour, ένας νέος άντρας υποφέρει. Ταλαιπωρείται περισσότερο από έναν χωρισμό.
Γυναικεία αλληλεγγύη ή ανδρική ευαισθησία;
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Είναι απλό… μια γυναίκα εκεί στα 20 με 25 (και αργότερα δηλαδή, απλά η έρευνα παρατήρησε νέους ανθρώπους σε αυτές τις ηλικίες) έχει ήδη αναπτύξει έναν ευρύτατο κοινωνικό περίγυρο που μπορεί να την προστατέψει σε μια δύσκολη στιγμή.
Αυτό που στα μάτια μου μοιάζει με απίστευτη κατινιά και ανυπόφορο κουτσομπολιό, στη δύσκολη στιγμή είναι ένας ώμος να κλάψεις. Το συζητάς με τις κολλητές σου, το λες κλαίγοντας γοερά στη μανούλα σου ή την αδερφή σου. Ακόμη και στον αδερφό σου θα πεις τον πόνο σου για να ξαλαφρώσεις.
Ο άνδρας από την άλλη, τουλάχιστον όσο είναι ακόμη νέος, δεν έχει κανέναν να μοιραστεί αυτό που τον απασχολεί. Ή μάλλον, για να το θέσω καλύτερα, δεν θέλει κανέναν άλλο να μοιραστεί αυτή του την αγωνία. Ο άνθρωπος με τον οποίον μοιραζόταν στην κυριολεξία τα πάντα -έτσι λέει και η έρευνα- ήταν εκείνη.
Τώρα που αυτή δεν είναι εκεί, απλά πέφτει «στα πατώματα». Τι κάνει για να ξαλαφρώσει; «Πέφτει στα… βαριά!» Σύμφωνα με την έρευνα, εκεί που οι γυναίκες βρίσκουν ανακούφιση με τη συζήτηση, οι άντρες ξεχνιούνται με το αλκοόλ. Δεν λέω ότι είναι η καλύτερη αντιμετώπιση. Απλά λέω ότι αυτό συμβαίνει…
Είσαι το σημείο ανάφοράς μου!
Και εδώ προκύπτει ένα ακόμη στοιχείο που, αν δεν το ανέφερε η έρευνα, είμαι σίγουρος πως θα έτρωγα γιαούρτια αν το έγραφα απλά ως δικό μου συμπέρασμα. Σπάνια ένας άντρας δηλώνει πως θέλει να μπει σε μια σχέση και ακόμη πιο σπάνια εκφράζεται ή κάνει δηλώσεις δέσμευσης στην καλή του. Όταν όμως αυτό συμβεί, τότε τον ενδιαφέρει πολύ να είναι η σχέση αυτή αρμονική, να προσφέρει και στους δύο και να έχει εξέλιξη.
«Μια γυναίκα ενδιαφέρεται περισσότερο για το αν είναι δεσμευμένη ή αδέσμευτη, παρά για το αν είναι ευτυχισμένη σε μια σχέση» εξηγεί η καθηγήτρια Melanie Bartley του πανεπιστημίου Κοινωνιολογίας του Λονδίνου. Αυτό, για να καταλάβεις πως μπορεί στα λόγια να μου ζητάς να είμαι εκεί, να γκρινιάζεις ότι δεν προσπαθώ, όμως στην πράξη εγώ είμαι αυτός που αποζητά μια καλή σχέση και γεμίζω συναισθηματικά σε έναν δεσμό που με κάνει να νιώθω όμορφα.
Ο άντρας στον καιρό της κρίσης…
Σε εποχές δύσκολες, οι νέοι άντρες αλλάζουν. Στρέφουν το βλέμμα αλλού. Για αιώνες τα αρσενικά αυτού του είδους σκιαγραφούσαν την ταυτότητά τους μέσα από τη δουλειά τους. Σήμερα, όταν σε ηλικίες πριν τα 30 έτη είναι πολύ σύνηθες ένας στους δύο νέους να μην έχει δουλειά, ο άντρας προσανατολίζεται στις προσωπικές του σχέσεις για να βρει το λόγο ύπαρξής του.
«Ανέκαθεν οι γυναίκες αυτοπροσδιορίζονταν μέσα από τις σχέσεις και οι άντρες αξιολογούσαν τους εαυτούς μέσα από τη δουλειά τους. Σήμερα οι νέοι άνδρες δυσκολεύονται τρομερά να κάνουν κάτι τέτοιο και αυτό ίσως να σημάνει μια αλλαγή που αναμέναμε να συμβεί εδώ και 20 χρόνια» επισημαίνει η κ. Bartley. Να σου κάνω μια… πρόταση; Με δεδομένο αυτό, μήπως να ψάξεις καλύτερα εκεί έξω για το άλλο σου μισό; Λέω εγώ τώρα! Βλέπεις, αν ισχύει πως η κρίση μας κάνει πιο συναισθηματικούς, τότε σίγουρα θα είναι πιο «εύκολο» για εσένα να με βάλεις στο τριπάκι. Τουλάχιστον πιο εύκολο απ’ ότι παλιότερα.
Προβληματίζομαι όσες φορές κι αν διαβάσω την έρευνα… γιατί τέτοια μυστικοπάθεια; Πώς μπορεί ένας άντρας να το κρατάει όλο αυτό μέσα του; Είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα ήθελε να είναι σαν κι εσένα, θα έδινε τα πάντα να μπορεί να πάρει τον κολλητό του και να βάλει τα κλάματα που εκείνη του είπε «αντίο»! Γι’ αυτό σου λέω. Μην μας κρίνεις τόσο σκληρά. «Πονάει ο κόσμος!» που λέει και γνωστή διαφήμιση. Απλά άντρες και γυναίκες πονούν, ξεσπούν, αντιδρούν λίγο διαφορετικά. Γιατί όσο κλισέ και αν είναι, δεν μπορεί να μην είναι αλήθεια. Ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος… αλλά η ζωή συνεχίζεται!
