Ο Διονύσης Σαββόπουλος αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία του τον... Γολγοθά που ανέβηκε την τελευταία πενταετία με τον καρκίνο του πνεύμονα και τον κορωνοϊό που τον κατέβαλαν αλλά ποτέ του δεν φοβήθηκε τον θάνατο, κοιτάζοντάς τον κατάματα
Ο Διονύσης Σαββόπουλος πέρασε στην αιωνιότητα όμως, όπως συμβαίνει με όλους τους μεγάλους του χώρου, έτσι και με τον Νιόνιο, τα τραγούδια του θα συντροφεύουν τις επόμενες γενιές και θα είναι ανάμεσά μας για πάντα. Ο σπουδαίος τραγουδοποιός, είχε καταπέσει τις τελευταίες μέρες και νοσηλευόταν σε ιδιωτική κλινική, μέχρι που η καρδιά του δεν άντεξε και πέρασε στο φως.
Στις οκτώ δεκαετίες που πέρασε από τον τόπο, χάρισε μοναδικές στιγμές ευφορίας και ψυχικής ανάτασης σε γενιές ολόκληρες με τις συνθέσεις και τους στίχους του, όμως όπως εξομολογείται στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «γιατί τα χρόνια τρέχουν» πέρασε και πολλά δεινά, μέσα από τα οποία γαλουχήθηκε, εμπνεύστηκε και μοιράστηκε με τους συνανθρώπους του. Για ένα τέτοιο δεινό -το στερνό- μίλησε ο Νιόνιος.
Για τη μάχη του με τον καρκίνο, από τη στιγμή της ανακοίνωσης της διάγνωσης και τις θεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε μέχρι την προσβολή του από κορωνοϊό, πριν από μερικά χρόνια, που έμελλε να τον βάλει σε τροχιά αστερόσκονης.
Τον Μάρτιο του 2020 έλαβε την πρώτη διάγνωση, όπως αφηγείται. «Μια και είχα χρόνο στη διάθεσή μου, πήγα να δω τους γιατρούς, γιατί είχα κάτι ενοχλήσεις. Στις εξετάσεις διαπιστώθηκε καρκίνος στον πνεύμονα. Έτσι, ξαφνικά; Όχι και τόσο ξαφνικά. Όλο γκούχου-γκούχου ήμουν το τελευταίο διάστημα, πάνω από πενήντα χρόνια καπνίζω, και σας το λέω αυτό για να προσέχετε, να ‘χετε το νου σας, κι αν -ο μη γένοιτο- σας συμβεί, μη φοβηθείτε, αντιμετωπίστε το, κι έχει ο Θεός. Μου αφαίρεσαν μισό πνευμόνι, κι ύστερα μπήκα σε κάποιες θεραπείες, που όσο να ‘ναι έχουν τις παρενέργειές τους. Κόπωση βασικά. Μια αίσθηση μεγάλης αδυναμίας» εξομολογείται.
Ωστόσο, το θεριό δεν τον έριξε. «Παραμέρισα τη σκιά της αρρώστιας» λέει και συνέχισε να καλλιτεχνεί. «Εκεί κατά την άνοιξη (σ.σ.: 2022) φαίνεται πως την πάτησα. Ενώ έκανα τις ανοσοθεραπείες μου κανονικά στο νοσοκομείο, μου ζήτησαν απ’ την Κύπρο να δώσω μερικές συναυλίες για τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Δεν μου ήταν δυνατό ν’ αρνηθώ. Πήραμε όλες τις προφυλάξεις και κατεβήκαμε με τον Γιώτη Κιουρτσόγλου στο νησί. Εγώ πάντα μάσκα φορούσα… Και μόλις γύρισα, έπεσα στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό. Φωνάξαμε γιατρό. ”Γρήγορα στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο!” διέταξε. Είχα φορτωθεί με κορονωϊό. Ήμουν που ήμουν αδύναμος απ’ τις θεραπείες, άρπαξα και τον ιό στο αεροπλάνο, διότι τα αεροπλάνα είναι θάλαμοι αερίων, και να το αποτέλεσμα».
Το συγκλονιστικό σκηνικό που το περιγράφει σαν… ιστορία από τραγούδι του
«Κάναν σύσκεψη από πάνω μου οι γιατροί, μήπως πρέπει να μπω στην εντατική λόγω δύσπνοιας. Μεγάλη Εβδομάδα ήταν. Αποφάσισαν να περιμένουν λίγο. Μου ‘βάλαν ορό στη φλέβα, μάσκα οξυγόνου, και με πλάκωσαν στα φάρμακα, με μεγάλες δόσεις Lasix. Ξυπνώ ένα βράδυ μούσκεμα. Είχα βρέξει εσώρουχα, πιτζάμες, σεντόνια, χάλια τα ‘χα κάνει. Τώρα; Πρέπει να φωνάξω τις νοσοκόμες; Πρέπει να με δουν έτσι; Είμαι ο… ο Σαββόπουλος. Δεν γίνεται. Γίνεται! Τι άλλο να έκανα, χτύπησα το κουδούνι. Κατέφθασε πρώτα η μία, είδε τι έγινε και φώναξε και τις άλλες. Ανέκφραστες και άψογες όλες τους:
-Σηκωθείτε, κύριε Σαββόπουλε.
Να γδυθώ; Έβγαλα αμήχανος τις πυτζάμες. Με ελέγξανε:
-Βγάλτε και τα εσώρουχά σας.
Τα ‘βγαλα και στάθηκα στη γωνιά ντροπιασμένος, κρύβοντας με τις παλάμες μου ό,τι μπορούσα. Ένας γυμνοσάλιαγκας ήμουν, ένα τίποτα.
Κι όπως ήμουν έτσι ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί, ένιωσα ξάφνου σαν να μην έχει σημασία πια, σα να ‘φυγε ένα βάρος από πάνω μου, ανάσανα, κι αφέθηκα στα χέρια των γυναικών. Με πλύνανε, μου ‘βγάλαν να φορέσω καινούργιες πιτζάμες, με ξάπλωσαν στα καθαρά σεντόνια και με σκέπασαν.
-Χρόνια πολλά, μου είπαν φεύγοντας οι αδελφές. Είχε έρθει το Πάσχα».
