Πίσω από κάθε δυνατή γυναίκα υπάρχει μια ιστορία που δεν φαίνεται
Μια ανθρώπινη εξομολόγηση, γεμάτη συγκίνηση και αλήθεια, έκανε η Τατιάνα Στεφανίδου, φέρνοντας στο φως μια από τις πιο σκληρές στιγμές της ζωής της Ηρώς Καριοφύλλη. Ήταν η μέρα που η δυναμική δημοσιογράφος, η γυναίκα που έμαθε να στέκεται όρθια απέναντι σε όλα, μπήκε στο γραφείο της Στεφανίδου και για πρώτη φορά, λύγισε.
Με λόγια κοφτά και καθαρά -όπως ακριβώς έκανε πάντα τα ρεπορτάζ της- η Ηρώ της είπε την αλήθεια που τη βάραινε: «Έχω καρκίνο. Ένα είδος από τους πιο επιθετικούς. Με λίγες πιθανότητες». Κι ύστερα, η πιο σπαρακτική ερώτηση: «Πες μου… Θα πεθάνω;»
Η περιγραφή της Στεφανίδου είναι λιτή αλλά σπαρακτική. Μιλά για το βλέμμα που είχε αλλάξει, για τον φόβο που είχε φωλιάσει στη ματιά της Ηρώς – εκεί όπου άλλοτε κυριαρχούσε η πυγμή, η καθαρότητα και η σιγουριά. Μιλά για τη μάχη της, που δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ. Για τη δουλειά που την κράτησε ζωντανή μέχρι το τέλος. Για την ανάγκη της να ακούει καθημερινά πως όλα θα πάνε καλά, πως η ζωή δεν τελειώνει εδώ.
Πίσω από τη μαχητική παρουσία, η Στεφανίδου αποκαλύπτει μια άλλη Ηρώ: την ευαίσθητη, τη μοναχική, τη γυναίκα που είχε ανάγκη να στηριχτεί, να νιώσει ότι δεν είναι μόνη. Να γίνει -έστω και για λίγο- ένα κορίτσι που αφήνει την πανοπλία της στην άκρη.
Η πιο σπαρακτική στιγμή, ίσως, ήταν εκείνη των γενεθλίων της. Τα τελευταία. Σε μια λιτή συγκέντρωση με λίγους αγαπημένους ανθρώπους, η Ηρώ είπε κάτι που ράγισε καρδιές: «Θα έρθεις; Μπορεί να μην ξανασβήσω κεριά». Η Στεφανίδου πήγε. Και το θυμάται σαν κάτι ήσυχο, γλυκό και βαθιά ανθρώπινο. Τα μάτια της μητέρας της, τα πρόσωπα των φίλων της, οι σιωπές – όλα αποτύπωσαν εκείνη τη βραδιά σαν ένα βουβό αντίο.
Με μια λιτή φράση, η Τατιάνα Στεφανίδου αποχαιρέτησε τη φίλη της: «Βασίλισσά μου, αναπαύσου. Εις το επανιδείν».
Ολόκληρο το κείμενο της Τατιάνας Στεφανίδου όπως δημοσιεύτηκε στο tlife.gr:
Ήταν σαν χθες που άνοιξες την πόρτα του γραφείου μου στον Alpha. Μπήκες συντετριμμένη, σχεδόν διαλυμένη. Λίγες μέρες πριν μιλούσαμε για κάτι πόνους που είχες – το συζητούσαμε στα πεταχτά, πάντα βιαστικά, γιατί η ριμάδα η δουλειά ερχόταν πρώτη. Εκείνη όμως τη μέρα, κάτι είχε αλλάξει. Το αγέρωχο βλέμμα σου, αυτό το δυναμικό, που ποτέ δεν λύγιζε, είχε γεμίσει φόβο. Και ανησυχία.
«Έχω καρκίνο», μου είπες. «Ένα είδος απ’ τους πιο επιθετικούς. Με λίγες πιθανότητες. Πες μου… Θα πεθάνω;»
Με τον ίδιο ευθύ και καθαρό τρόπο που έκανες ρεπορτάζ, με τον ίδιο τρόπο μου είπες το πιο σπαρακτικό νέο της ζωής σου. Και αυτή την ερώτηση μου την έκανες συχνά. Ίσως γιατί είχες ανάγκη να ακούσεις εμένα να σου λέω πως όχι, δεν θα πεθάνεις. Είχες την ανάγκη να σε μαλώσω γλυκά και να σου πω, πως αυτά είναι ανοησίες. Πως η επιστήμη προχωρά. Πως ο καρκίνος δεν είναι ανίκητος. Πως εσύ είσαι η καλύτερη. Η βασίλισσα – έτσι σε αποκαλούσα, κι όχι τυχαία. Γιατί ήσουν. Είχες ανάγκη να ακούσεις πόσο ανάγκη σε είχα, τόσο στον αέρα της εκπομπής, όσο και στο γραφείο μετά, για την κουβεντούλα της αποσυμπίεσης.
Η δουλειά ήταν η ζωή σου. Σου έδινε δύναμη. Και δεν την εγκατέλειψες, παρά μόνο όταν το σώμα σου δεν σε άφηνε πια να σηκωθείς. Μέχρι την τελευταία στιγμή, πολεμούσες.
Πίσω απ’ τη σκληρή και μαχητική δημοσιογράφο, πίσω απ’ τη γυναίκα που τα κατάφερνε όλα μόνη της, που στήριζε την οικογένειά της και πατούσε γερά, υπήρχε ένας άνθρωπος βαθιά ευαίσθητος. Που πονούσε. Που βίωνε συχνά τη μοναξιά. Που είχε ανάγκη, όπως όλοι μας, μια αγκαλιά. Μια στιγμή τρυφερότητας. Να αφήσει κάτω την πανοπλία του δυναμισμού και να γίνει ένα μικρό κορίτσι.
Όπως τότε, στα γενέθλιά σου, στη «Νησιώτισσα». Τα τελευταία σου γενέθλια. Μια μικρή παρέα – η μαμά σου, οι γιατροί που πάλευαν να σου δώσουν λίγο ακόμα χρόνο, ο Πέτρος, η Άντζελα, εγώ. Μια χούφτα άνθρωποι που σε αγαπούσαμε. «Θα έρθεις;», μου είπες. «Μπορεί να μην ξανασβήσω κεριά».
Κι ήρθα. Και ήταν γλυκά. Ήσυχα. Βαθιά ανθρώπινα. Θυμάμαι τα μάτια της μητέρας σου γεμάτα πόνο, την ώρα που έσβηνες τα κεριά σου. Όλοι κάναμε την ίδια ευχή εκείνο το βράδυ. Μα, μερικές φορές, οι ευχές – όσο κι αν τις ποθείς – δεν βγαίνουν αληθινές…
Βασίλισσα μου αναπαύσου και εις το επανιδείν!
Τατιάνα.
