Πίσω από το γέλιο, μια σιωπηλή απώλεια…
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο ελληνικός κινηματογράφος διένυε μια ιδιότυπη χρυσή και ταυτόχρονα… τσαλακωμένη περίοδο. Η παραγωγή ταινιών έμοιαζε με μαζική βιοτεχνία: γυρίσματα εξπρές, σενάρια που συχνά γράφονταν στο πόδι, και πρωταγωνιστές που έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό κάτω από συνθήκες που μάλλον δεν θα άντεχαν δεύτερη ανάγνωση. Ανάμεσα, όμως, στις δεκάδες μέτριες ή αποτυχημένες προσπάθειες, ξεφύτρωσαν και κάποια φιλμ που παρά τον καλτ χαρακτήρα τους κατάφεραν να περάσουν στη σφαίρα της διαχρονικότητας.
Ένα από αυτά είναι αδιαμφισβήτητα ο «Τελευταίος άνδρας» του Όμηρου Ευστρατιάδη. Κυκλοφόρησε το 1981, σε μια εποχή που η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία παρέμενε παραδοσιακά υποβαθμισμένη. Η ταινία, μέσα από τη σάτιρα και τον υπερβολικό φαλλοκρατισμό του κεντρικού ήρωα, έδωσε με χιούμορ το στίγμα της εποχής, προκαλώντας ταυτόχρονα γέλιο και σκέψη.
Στον ρόλο του αμετανόητου «πατριάρχη» Κοσμά Πρίνου, ο αείμνηστος Κώστας Βουτσάς χάρισε μια απολαυστική ερμηνεία, πλαισιωμένος από την Καίτη Παπανίκα, τον Νίκο Δαδινόπουλο και την Τέτη Σχοινάκη. Μαζί τους, ξεχώρισε ένας μικρός ηθοποιός που έκλεψε καρδιές: ο γιος του Πρίνου στην ταινία, ο αξιαγάπητος Χρύσανθος.
Ο μικρός Χρύσανθος δεν ήταν απλώς «χαριτωμένος». Ήταν το αντίβαρο στην τραγική πατρική φιγούρα του Βουτσά. Το παιδί που κοιμόταν με το «ιτιά, ιτιά λουλουδιασμένη», έπινε ούζο από το μπιμπερό και έτρωγε… πατσά σκορδοστούμπι για μεσημεριανό. Οι σκηνές του, γεμάτες αυθορμητισμό και παράλογο χιούμορ, έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη των θεατών.
Το τραγικό τέλος
Κι όμως, η ιστορία του μικρού ηθοποιού δεν είχε το ίδιο αίσιο τέλος. Ο πραγματικός Χρύσανθος λεγόταν Κωνσταντίνος. Κι όπως αποκαλύφθηκε χρόνια αργότερα από τη σελίδα «80’s Νοσταλγία» -που επιμελείται ο ηθοποιός της εποχής Πάνος Σουπιάδης-, ο Κωνσταντίνος έφυγε από τη ζωή νέος, πατέρας δύο κοριτσιών.
Το τραγικό δυστύχημα που του στοίχισε τη ζωή έγινε ενώ οδηγούσε τη βέσπα του. Ένα αδόκητο τροχαίο που βύθισε στο πένθος την οικογένειά του και σόκαρε τους φίλους και συνεργάτες του. Η είδηση πέρασε στα ψιλά, αλλά για όσους τον θυμούνται από εκείνη την ταινία, η απουσία του είναι αισθητή.
Πλέον, ο μόνος εν ζωή από το αρχικό καστ του «Τελευταίου άνδρα» παραμένει ο Βασίλης Ζωνόρος. Και κάθε φορά που ο «Χρυσανθάκος» εμφανίζεται στην οθόνη με εκείνο το παιδικό του χαμόγελο, μια μελαγχολία απλώνεται στις καρδιές μας.
Μια ταινία που γεννήθηκε μέσα στη σάτιρα και το γέλιο, σφραγίστηκε τελικά με τη σιωπηλή τραγικότητα μιας πραγματικής απώλειας. Ίσως, τελικά, να ήταν… καταραμένη.
