Και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.
Ο θάνατος του Κώστα Σημίτη στην «αυγή» του 2025 υπήρξε, αναμφισβήτητα, η πολιτική είδηση της… νεαρής, ακόμη, χρονιά. Ο πρώην πρωθυπουργός άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 88 ετών και, όπως γνωστοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής (5/1) θα ταφεί δημοσία δαπάνη. Την ίδια στιγμή, κηρύχτηκε τετραήμερο εθνικό πένθος σ’ ολόκληρη τη χώρα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Φυσικά, το γεγονός πως έφυγε από τη ζωή ο επί δύο τετραετίες σχεδόν ηγέτης της Ελλάδας σήκωσε και την απαραίτητη «σκόνη».
Πολλοί- μη σεβόμενοι και τη μνήμη ενός ανθρώπου που πέθανε μόλις λίγες ώρες νωρίτερα- βιάστηκαν να… πανηγυρίσουν λέγοντας πως δεν στενοχωρήθηκαν καθόλου, πως ο Σημίτης αποτέλεσε πληγή για την οικονομία της χώρας, πως μας ντρόπιασε διεθνώς λόγω της γνωστής ιστορίας των Ιμίων, πως ήταν πιόνι των Αμερικανών και διάφορα άλλα τέτοια επικριτικά.
Στον αντίποδα, οι υποστηρικτές του τόνισαν πως ήταν εκείνος που μας έβαλε στο ευρώ, πως ήταν ο απόλυτος τεχνοκράτης πρωθυπουργός που έβλεπε το μέλλον, πως έκανε ό,τι ήταν απαραίτητο για να σωθεί η Ελλάδα και λοιπά… αποθεωτικά.
Φυσικά, όπως κάθε εχέφρων άνθρωπος μπορεί να καταλάβει αν βγάλει τις «οπαδικές» παρωπίδες, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Ο Κώστας Σημίτης είχε, μην ξεχνάμε, ν’ αποτινάξει κατ’ αρχάς από πάνω του την ταμπέλα εκείνου που διαδέχτηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου- μία πίεση που, δεδομένου του ποιος ήταν ο Ανδρέας (ανεξαρτήτως του αν τον συμπαθεί κανείς ή όχι), μπορεί να ρίξει μια ασήκωτη σκιά επάνω στον οποιονδήποτε.
Τηρουμένων των αναλογιών θα λέγαμε πως έκανε αρκετά καλά τη δουλειά του, παρά το γεγονός πως οι ΠΑΣΟΚοι δεν του συγχωρούν- και δικαίως…- το γεγονός πως έστριψε το καράβι πολύ, πάρα πολύ προς τα δεξιά.
Όπως και να ‘χει, ας είναι ελαφρύ το χώμα…
