Ο συγγραφέας... δικάζει
H συγκινητική ιστορία ενός παιδιού μιας οικογένειας προσφύγων του Πόντου που κατάφερε να επιβιώσει και να μεγαλουργήσει χάρη στο τεράστιο ταλέντο του και κόντρα σε κάθε κοινωνική και προσωπική δυσκολία.
Μουσική, έρωτες, οικογένεια, φίλοι, ψάρεμα, δημιουργία, μπράβοι της νύχτας, φανατικοί θαυμαστές, μεγάλες διαμάχες, δημιουργούν το ψηφιδωτό της ζωής του.
Η ταινία – αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη «Υπάρχω» έχει «σπάσει» τα ταμία. Όμως δεν είναι όλοι ικανοποιημένοι από αυτή την εξέλιξη.
Όπως γράφει ο Χρήστος Χωμενίδης, φίλος του λέει πως μέσα από την ταινία «επιχειρείται όχι απλώς το ξέπλυμα αλλά η μυθοποίηση ενός προσώπου που ενσαρκώνει τον σεξισμό, την πατριαρχία στη χειρότερη εκδοχή τους. Από πού να τον πιάσουμε; Από τη συμπεριφορά του Καζαντζίδη απέναντι στις παρτενέρ του στο πάλκο, τις ερωμένες, τις συζύγους του; Από την αυτοπροβολή του ως πρότυπο αρσενικού; Από τους στίχους ακόμα-ακόμα των τραγουδιών του, που συκοφαντούν τη γυναίκα, τη χαρακτηρίζουν άπιστη και άτιμη, την υποβιβάζουν στο επίπεδο του σκύλου, δικαιολογούν απόλυτα την κακοποίηση αν όχι και τη γυναικοκτονία – “εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή; Κανονικά η ταινία για τον Καζαντζίδη θα έπρεπε να έχει πάει άπατη. Να μη σου πω πως θα οφείλαμε να διαδηλώσουμε έξω από τους κινηματογράφους!».
Η ήττα των Woke
Σε κείμενό του στο capital.gr, ο συγγραφές συνεχίζει: «Φαντάζομαι την ευτράπελη εικόνα. Ουρές στα ταμεία, θεατές από την προηγούμενη προβολή να βγαίνουν συγκινημένοι ψιθυρίζοντας το “Υπάρχω” κι ανάμεσα τους, στο πεζοδρόμιο, κάποιοι οπαδοί του woke κινήματος να σηκώνουν πλακάτ. Είτε να παίζουν ως αντίδοτο στον τοξικό Στελάρα αισθαντικές μπαλάντες της Αρλέτας… Ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας ως χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας δικαιώνεται ακόμα, καθημερινά. Στην Αμερική οι woke ηττήθηκαν από τον Τραμπ. Εδώ από τον Καζαντζίδη.
Προφανώς υπερβάλλω. Μπορεί να κέρδισε ο Ντόναλντ Τραμπ Προεδρία, Βουλή και Γερουσία, η διαφορά του ωστόσο με την Κάμαλα Χάρις στη λαϊκή ψήφο δεν υπερέβη το 1,5%. Μπορεί η ταινία “Υπάρχω” να έχει κόψει μέσα σε μια εβδομάδα 250.000 εισιτήρια μα και το εκατομμύριο να φτάσει και να το υπερβεί, οι περισσότεροι Έλληνες δεν θα την έχουν δει. Ούτε βεβαίως αν σου αρέσει μια ταινία, ένα βιβλίο σημαίνει ότι ταυτίζεσαι με τον κεντρικό του ήρωα, συμφωνείς έστω με τις απόψεις του…».
«Εκεί ακριβώς έγκειται η ιλαροτραγωδία των αποστόλων της πολιτικής ορθότητας, του νεοφεμινισμού, του woke κινήματος. Πως ξεκινώντας από ευγενείς προθέσεις, κατέληξαν πολύ σύντομα ζηλωτές. Χώρισαν τον κόσμο στους δικούς τους και στους άλλους. Στους οποίους άλλους άξιζε εξοστρακισμός, ισόβιο κάνσελ στην ψηφιακή εποχή μας. Το πιο αμετροεπές; Πίστεψαν ότι η ατζέντα τους απασχολεί το σύνολο της κοινωνίας όσο και τους ίδιους.
Πανάρχαιο φαινόμενο τα κινήματα όταν δεν πιάνουν ρίζες στον λαό να εκφυλίζονται σε σέχτες. Σε μικρές πλην φανατικές αιρέσεις. Ο μέγας Ντοστογιέφσκι το ακτινογράφησε στους “Δαιμονισμένους” του. Κατά την πρώιμη Μεταπολίτευση, αν κυκλοφορούσες στην πλατεία Εξαρχείων και στα πέριξ, εάν βρισκόσουν σε φοιτητικές συνελεύσεις, θα σχημάτιζες την εντύπωση πως η Επανάσταση βρίσκεται προ των πυλών. Και όμως. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πάρει στις εκλογές 54%», αναφέρει ο Χρήστος Χωμενίδης.
Στη συνέχεια ο Χρήστος Χωμενίδης αναφέρει πως οι woke συνέβαλαν στο να εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ βάζοντας απέναντί τους τον «μέσο άνθρωπο»:
«Τα σόσιαλ μίντια αποτελούν ιδανικό περιβάλλον για να μπερδεύεις τη σκιά σου με το μπόι σου. Να μετράς like και να αυταπατάσαι πως όχι απλώς επηρεάζεις, πως διαμορφώνεις την κοινή γνώμη. Να ναρκισσεύεσαι ότι μια μαχητική ανάρτηση στην προσωπική σου σελίδα συνιστά πολιτική παρέμβαση. “Εύκολος τρόπος να περνιέσαι για προοδευτικός!” σαρκάζει ο κολλητός μου. “Παρλάρεις για τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των διαφορετικοτήτων. Για να σου ζήταγαν να βάλεις το χέρι στην τσέπη, να φορολογηθείς επιπλέον προς όφελος των φτωχών; “Εγώ είμαι ο φτωχός!” θα εξανίστασο, ακόμα και αν ανήκες στο πιο εύπορο κομμάτι της μεσαίας τάξης.”
Λυπάμαι για το διαφαινόμενο τέλος του woke; Ναι, και ας βρίσκω τους πιο διαπρύσιους οπαδούς του εχθροπαθείς, γραφικούς, ενίοτε και υποκριτές-καρριερίστες. “Εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος” έχει πει ο Διονύσης Σαββόπουλος για την Αριστερά. Το ίδιο, τηρουμένων των αναλογιών, ισχύει και για το woke.
Λυπάμαι και για έναν επιπλέον λόγο. Η αντίδραση που προκάλεσαν ήταν ασύμμετρη προς τη δράση τους. Συνέβαλαν στο να εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ. Έβαλαν απέναντί τους σε Αμερική και Ευρώπη τον “μέσο άνθρωπο” -τον “κυρ Παντελή” όπως τον χλευάζουν εδώ- και τον έσπρωξαν προς τα δεξιά. Έβλαψαν ανεπίγνωστα τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Η κυρία Αφροδίτη Λατινοπούλου οφείλει ευγνωμοσύνη στις κοάζουσες “θηλυκότητες” για το 6,5% που καταγράφει το κόμμα της στις δημοσκοπήσεις.
Πράγματι, κατά τα λοιπά, ο Στέλιος Καζαντζίδης ενσάρκωνε όλες τις παθογένειες μιάς κοινωνίας καθυστερημένης, διχασμένης και ακραία σωβινιστικής. Αυτό όμως είναι άλλη κουβέντα…».
