Το τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας πάντοτε συνοδεύεται και από το οριστικό πέρας της νηστείας των 40 ημερών (που συνήθως είναι λίγο περισσότερες) ή, έστω, αυτής που κάνει ο περισσότερος κόσμος, δηλαδή μόνο τις έξι ημέρες της εβδομάδος, πριν την κορύφωση της Κυριακής του Πάσχα.
Ως γνωστόν, σε μία χώρα όπως η Ελλάδα που το φαγητό το τιμούμε δεόντως και ποικιλοτρόπως, ειδικά την Κυριακή ο… αγώνας ξεκινάει από νωρίς με μεζέδες, τσίπουρα και τα σχετικά, μέχρι να έρθει η κορύφωση με το αρνί ή το κατσίκι, που σουβλίζεται με θρησκευτική ευλάβεια από το πρωί μέχρι την κατανάλωσή του.
Ωστόσο, όσο περνούν τα χρόνια ένα παραδοσιακό πιάτο που κάποτε έκανε θραύση στα οικογενειακά τραπέζια αρχίζει και χάνεται, μιας και ιδίως η νεολαία δε θέλει ούτε να το βλέπει, με το «πρόσχημα» πως είναι σκέτη αηδία- κάτι που κάνει τους μεγαλύτερους ν’ αναρωτιούνται, κι εν προκειμένω δικαίως, για το πού πάει αυτός ο κόσμος.
Σε ποιο φαγητό αναφερόμαστε;
Ελάτε που δεν το βρήκατε: στη μαγειρίτσα, φυσικά!
Το Σάββατο μετά την Ανάσταση και την επιστροφή από την εκκλησία είθισται να τρώμε τη ζεστή μαγειρίτσα, ούτως ώστε να «στρώσει» το στομάχι μετά από μία παρατεταμένη περίοδο νηστείας.
Όμως κάτι η ταλαιπωρία να την φτιάξεις (που, όντως, είναι μανίκι…), κάτι το ότι όλο και περισσότεροι σκέφτονται τι είναι αυτά που επιπλέουν στην σούπα, κι έγινε το κακό: το συγκεκριμένο πιάτο καταναλώνεται όλο και λιγότερο στις μέρες μας, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τον αριθμό των παραγγελιών που έχουν τα πατσατζίδικα και τα συναφή μαγαζιά.
Γαστριμαργική θλίψη…
