Μερικές φορές δεν χρειάζονται παρά ελάχιστες λέξεις, ώστε να πλησιάσεις στα επίπεδα της αριστοφανικής καυστικής σάτιρας με την λεπτή ειρωνεία, που… σφάζει με το βαμβάκι.
Ο Αρκάς πάντα χαρακτηρίζεται από το αιχμηρό του χιούμορ, όμως κάθε φορά που ασκεί έμμεση κριτική στις κυβερνητικές επιλογές και σε πρόσωπα από τον ευρύτερο κυβερνητικό χώρο, πρόκειται για είδηση με πολλές προεκτάσεις και βαθύτερα νοήματα.
Το θέμα των ημερών είναι το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια που προκάλεσε τριγμούς στο κυβερνών κόμμα, στο ελληνικό Κοινοβούλιο, αλλά και σε ολόκληρη την τοπική κοινωνία.
Όλο το ζουμί είναι… αλλού!
Ο Αρκάς, εδώ, δεν θέλει να πάρει θέση στο θέμα. Την κρατάει για τον εαυτό του. Προτιμά να ασχοληθεί με κάτι άλλο: την ευκολία με την οποία οι Έλληνες Βουλευτές αλλάζουν την άποψη, την γνώμη, την πεποίθηση τους, αρκεί να πειθαρχήσουν στην περίφημη «κομματική πειθαρχεία».
Την άνεση με την οποία ψηφίζουν για πράγματα, τα οποία παλιότερα απέρριπταν μετά βδελυγμίας. Και το αντίστροφο. Για την ευκολία που κάνουν το «όχι», να γίνεται «ναι», αρκεί να το θέλει ο… αρχηγός. Για την ευκολία που παρκάρουν στην άκρη τα προσωπικά τους «πιστεύω», αρκεί να υπακούσουν στις κομματικές ανάγκες.
Αυτή τη φορά χρειάστηκαν μόλις 18 λέξεις, ώστε ο Αρκάς να πει με τον τρόπο του μία διαχρονική πολιτική αλήθεια στο ελληνικό πολιτικό σύστημα:
– «Δηλαδή, όσο είμαστε βουλευτές, θα λέμε ναι σε όλα», αναρωτιέται ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές του σκίτσου, ο οποίος κάθεται στα βουλευτικά έδρανα.
«Όχι! Όσο λέμε ναι, σε όλα, θα είμαστε βουλευτές!», τον διορθώνει ο διπλανός του.
Πόσες αλήθειες μαζεμένες σε τόσες λίγες λέξεις;
Αλήθεια, υπάρχει κανείς που να έχει διαφορετική άποψη από αυτή που καταθέτει ο Αρκάς;
