Ο κορωνοϊός συνεχίζει να μαίνεται εκεί έξω, καθώς παρά το γεγονός πως έχει περάσει πια 1.5 χρόνος από την έναρξη της πανδημίας, τα νούμερα σε διασωληνωμένους, θανάτους και ημερήσια κρούσματα παραμένουν υψηλότατα.
Ωστόσο, η ανθρωπότητα έχει πλέον στα χέρια της ένα σημαντικότατο «όπλο»: τα εμβόλια, τα οποία έχουν αποδειχτεί εξαιρετικά αποτελεσματικά και περιορίζουν σε σημαντικό βαθμό τόσο την εξάπλωση του ιού όσο και τη θνητότητα.
Παρά το αδιαμφισβήτητο του πράγματος, όμως, υπάρχουν αρκετοί που αρνούνται να εμβολιαστούν- ο καθένας για τους δικούς του λόγους- και διατείνονται πως κανείς δεν μπορεί να τους υποχρεώσει να το κάνουν παρά τη θέλησή τους, μιας και είναι αντισυνταγματικό.
Όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, μιας και για συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων ο εμβολιασμός είναι, και θα γίνει, υποχρεωτικός.
Όπως εξήγηση ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου και πρώην υπουργός, Αντώνης Μανιτάκης, μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα, υγειονομικοί, δάσκαλοι και πυροσβέστες «οφείλουν» να εμβολιαστούν και το υποχρεωτικό του πράγματος εδώ δεν καταπατά τον νόμο.
«Η απόφαση για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των στελεχών της ΕΜΑΚ είναι απολύτως σύμφωνη με τους νόμους και το Σύνταγμα της χώρας. Για ορισμένες κατηγορίες προσώπων, όπως είναι το υγειονομικό προσωπικό ή οι δάσκαλοι, είναι δυνατόν να προβλεφθεί ο εξαναγκαστικός ή ο πειθαναγκαστικός εμβολιασμός, για προφανείς λόγους, δηλαδή όταν πρόκειται για πανδημία», είπε σχετικά.
Μάλιστα, τόνισε πως ενδέχεται να υπάρξουν και κυρώσεις στους αρνητές, αν και δε θα μπορεί κάποιος να χάσει τη δουλειά του- είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε στο δημόσιο- αν δε δεχτεί να εμβολιαστεί.
Δεν μπορεί να έχει τέτοια δυσμενή συνέπεια ο πολίτης. Δεν μπορούν οι κυρώσεις να είναι δυσανάλογες σε σχέση με αυτό που θες να πετύχεις, αλλά μπορείς να πεις σε έναν δάσκαλο, για παράδειγμα, ότι “από τη στιγμή που δεν έχεις εμβολιαστεί, για ένα διάστημα δεν θα διδάσκεις”.
Δεν μπορείς να απολύσεις κάποιον επειδή αρνήθηκε να εμβολιασθεί. Εάν κάποιος προβάλλει βάσιμους λόγους υγείας, ή λόγους συνειδησιακούς, όπως συμβαίνει με τους αντιρρησίες συνείδησης, τότε οφείλει ο αρμόδιος φορέας, το Δημόσιο, να τους σεβαστεί. Αλλά ο πολίτης πρέπει να αιτιολογεί την άρνησή του, να την τεκμηριώνει», ήταν η (διαφωτιστική) τοποθέτησή του.
