Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας
Στην Ελλάδα και δη την πολιτική ζωή της δύσκολα μπορεί να σε εκπλήξει κάτι. Τα έχουμε δει όλα που ελάχιστα πράγματα πλέον μπορούν να μας κάνουν εντύπωση.
Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον γιατί φαίνεται ότι τελικά υπάρχουν και χειρότερα. Όταν επί Σύριζα παρακολουθούσαμε την αγωνιώδη προσπάθεια φίλων και υποτακτικών να μας πείσουν ότι στις μεγάλες καταστροφές που ζήσαμε ο συντονισμός ήταν άρτιος, πολλοί γελάσαμε πικρά.
Τώρα που παρακολουθούμε το έργο απ’ την ανάποδη με τα φίλια Μέσα της κυβέρνησης να προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα είναι τέλεια επειδή δεν υπήρξαν θύματα, (γεγονός που δείχνει την αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού) δεν ξέρουμε αν πρέπει να κλάψουμε ή να γελάσουμε.
Είχαμε μια ελπίδα ότι κάποια στιγμή η μικροπολιτική πάνω σε νεκρούς και αποκαΐδια θα εκλείψει. Διαψευστήκαμε.
Πλέον η μόνη μας ελπίδα είναι να καταλάβουν κάποτε οι επικοινωνιολόγοι των κομμάτων ότι η επικοινωνία είναι σαν τον τύπο που βλέπει το φως στην άκρη του τούνελ και νομίζει ότι είναι ήλιος.
Αργά ή γρήγορα θα τον παρασύρει το τρένο της πραγματικότητας και τότε θα είναι πολύ αργά για δάκρυα…
