Τον Μάρτιο του 2018 στο Public Συντάγματος διοργανώθηκε συζήτηση με αφορμή το βιβλίο «Από πού κι ως πού όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι;». «Με τους συγγραφείς του βιβλίου, Σταύρο Τσακυράκη και Απόστολο Δοξιάδη, συζητούν ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης και η Δόμνα Μιχαηλίδου
Εκείνη ακριβώς την ημέρα, η νέα υφυπουργός Εργασίας, Δόμνα Μιχαηλίδου, σε ένα ακραίο παραλήρημα κατά της αριστεράς, είχε πει:
«Έχουμε μία αγιοποίηση του αντιδικτατορικού αγώνα. Άρα έχουμε μία σχέση η οποία καταρρίπτει τις διαστάσεις που τις ανήκουν, αυτή της αντίστασης, και παίρνει διαστάσεις υπερβολής, όπως αυτή ενός αγαπημένου προσώπου. Το δεύτερο κομμάτι της πρότασης το οποίο με ανησυχεί και με προβληματίζει από προσωπική εμπειρία: Έχει σχέση με τη μετατροπή σε βαθιά ψυχική νόσο, η οποία πολύ φοβάμαι πως είναι μία μετατροπή σε μία συλλογική ψυχική νόσο.
Μία συλλογική ψυχική νόσο διότι έχει δημιουργηθεί αυτό το συλλογικό αφήγημα, μέσα από τη συλλογική μνήμη, αυτής της ιστορικότητας. Ακούω συνέχεια “ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς”, “ιστορικός αγώνας” και αναρωτιέμαι για ποια ιστορία μιλάμε; Ποιος έγραψε αυτή την ιστορία; Την έγραψαν αυτοί που η απώλεια του αισθήματος της δικτατορίας είναι αντίστοιχο με την απώλεια ενός ανθρώπου;
Ποιοι; Αυτοί που είναι ψυχικά νοσούντες; Η έκβαση αυτή της συλλογικής μνήμης φοβάμαι ότι φανερώνει μία συλλογική ψυχική νόσο, παρά μία μεμονωμένη».
