Μία εκ βαθεών συνέντευξη στο περιοδικό Χάι έδωσε, ο Τέρης Χρυσός.
Μετανιώσατε που δεν κάνατε οικογένεια και δεν αποκτήσατε ένα παιδί;
Πάρα πολύ διότι αισθάνομαι μόνος. Ευτυχώς έχω αρκετούς φίλους που με αγαπούν και τους αγαπώ και υπάρχει μια συναλλαγή και βλεπόμαστε. Βεβαίως και παιδιά να είχα δεν θα έμεναν τα βράδια μαζί μου, θα είχαν κάνει οικογένειες, θα ήξερα βέβαια ότι έχω τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου ανά πάσα στιγμή. Ειλικρινά το μετάνιωσα.
Όταν χάσατε τη μητέρα σας πρέπει να κλονίστηκε όλος ο κόσμος σας…
Μέχρι τώρα που έχουν περάσει 19 χρόνια, κάθε βράδυ θα τη δω στο όνειρο μου. Όταν ήταν να φύγει, λίγο διάστημα πριν, την έβαλα σε ένα πολύ καλό ίδρυμα γιατί είχε πάθει Αλτσχάϊμερ και ξέχναγε τα πάντα. Πήγαινα κάθε μέρα και την τάιζα. Το βράδυ όταν έφευγα για να πάω στη δουλειά μου, μου έλεγε «που πας;» και της έλεγα «πάω να δουλέψω». Τη ρώταγα ποιος είμαι και μου έλεγε ο άντρας της.
Ήταν επώδυνο αυτό;
Ναι ήταν. Το Αλτσχάϊμερ είναι μια φοβερή ασθένεια για αυτούς που μένουν, όχι γι’ αυτόν που το παθαίνει. Αυτός ζει σε ένα δικό του κόσμο. Παρακαλώ τον Θεό να μην χάσω τα μυαλά μου.
Βρεθήκατε αντιμέτωπος με τον θάνατο;
Ναι, βρέθηκα δυο φορές. Μια φορά που έπαθα έμφραγμα πριν από δέκα χρόνια, όπου με πήγαν στο Ωνάσειο και μου έκαναν μπαλονάκι. Ήμουν μεταξύ ναι και όχι. Και η άλλη πριν από 25 χρόνια όταν ταξίδευα από το Σικάγο στην Ελλάδα όπου το αεροπλάνο δεν μπορούσε να προσγειωθεί λόγω του ότι δεν άνοιγαν οι ρόδες. Και ξαφνικά βγήκαν ο πιλότος και η hostess και άνοιξαν μια καταπακτή εκεί που κάθονταν οι επιβάτες και χτύπησαν με τσεκούρι για να ανοίξει η ρόδα. Μας είπαν βγάλτε τα παπούτσια, βγάλτε κάθε τι αιχμηρό, τσατσάρες, στυλό από τις τσέπες σας και βάλτε το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα σας και σκύψτε κάτω. Το κάναμε αυτό γιατί θα προσγειωθούμε χωρίς τροχούς.
