O χωρισμός της Σίσσυς Χρηστίδου και του Θοδωρή Μαραντίνη μετά από 13 χρόνια κοινής πορείας και εννέα χρόνια γάμου ξάφνιασε πολλούς που τους θεωρούσαν ως το τέλειο ζευγάρι και την τέλεια οικογένεια.
Αν και δεν έχει γίνει γνωστός ο λόγος του χωρισμού, οι δυο τους είχαν μιλήσει ανοιχτά για το γεγονός που τους κλόνισε στα χρόνια του γάμου τους.
Τον Ιούλιο του 2018 σε συνέντευξη που είχαν παραχωρήσει στο περιοδικό People και τη Σόνια Καζόνι, είχαν παραδεχτεί ότι η πιο δύσκολη στιγμή που τους κλόνισε ήταν όταν έχασαν το τρίτο παιδί τους πριν γεννηθεί.
Διαβάστε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη:
Το ότι ήρθε ένα παιδί τόσο γρήγορα σας απομάκρυνε, έστω για λίγο;
Σ.: Όχι, γιατί ήμασταν στη μεγάλη καψούρα και αυτό βοήθησε. Το μωρό ήταν παιδί του έρωτα. Υπήρχαν βέβαια πρακτικά θέματα που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε, ήταν μια μεγάλη αλλαγή. Ήμασταν και οι δύο μικροί, 27 εγώ, 29 ο Θοδωρής, πολύ αφοσιωμένοι στις δουλειές μας, αλλά επειδή προσαρμόσαμε τελικά το παιδί στη ζωή μας και δεν αλλάξαμε ζωή, όλα έγιναν πιο εύκολα. Ειδικά το πρώτο παιδί ήταν όλη μέρα μαζί μας στα πλατό, στις συναυλίες, στα live. Στο δεύτερο ήταν όλα πολύ πιο στρωμένα.
Περάσατε μια ατυχία όταν χάσατε ένα μωρό πριν από ενάμιση χρόνο. Αυτό ήταν κάτι πολύ δύσκολο και σκληρό. Σας κλόνισε;
Θ.: Σαφώς μας κλόνισε. Το θετικό στην υπόθεση ήταν ότι έχουμε δύο παιδιά, κάτι που εκ των πραγμάτων σε βοηθά να ξεχαστείς και να παρηγορηθείς. Δεν ήταν το μεγάλο σοκ, που σε καταπίνει και σε βάζει σε μια αδράνεια. Από την άλλη, μια τέτοια κατάσταση σε σοκάρει. Στην περίπτωσή μας, επειδή όλο αυτό βρέθηκε και κάτω από ένα spot light, μεγεθύνθηκε. Οπότε εκεί που λες «θέλω να ξεχαστώ, να το βάλω σε μια τάξη μέσα μου μόνος μου», δεν σε αφήνουν να το κάνεις. Με αγάπη πολλές φορές και ειλικρινές ενδιαφέρον.
Σ.: Εγώ το βίωσα λίγο διαφορετικά. Ο κόσμος με βοήθησε, γιατί ένιωσα πολύ μεγάλη στήριξη. Αλλά ήταν το ίδιο βαρύ και για τους δύο. Είμαστε και οι δύο κοντά στα παιδιά μας. Η περίπτωσή μας δεν είναι η μαμά που είναι πάνω από τα παιδιά όλη μέρα και ο μπαμπάς που τα βλέπει πού και πού. Απλά συνέβαινε στο δικό μου σώμα. Αυτή είναι η διαφορά. Αλλά και οι δύο χάσαμε ένα παιδί, δεν το έχασα μόνο εγώ. Η ψυχραιμία με την οποία το αντιμετώπισα αφορούσε πρωταρχικά τη στήριξη που είχα από τον άντρα μου. Όσον αφορά στον κόσμο, θα μου ήταν πιο δύσκολο να υποκρίνομαι εκείνη την περίοδο ότι είμαι καλά ενώ δεν ήμουν. Μου έκανε καλό το ότι ήξεραν. Πάρα πολλές γυναίκες με παρόμοιες ιστορίες βρέθηκαν δίπλα μου. Έζησα πολύ έντονες στιγμές, που με αγκάλιαζαν και έκλαιγαν. Αλλά κι εγώ ένιωσα ότι με αυτό τον τρόπο το μοιράστηκα, ότι ήταν λιγότερο το βάρος.
