Στην μακραίωνη ιστορία της καθολικής εκκλησίας, όχι μόνο οι απόπειρες αλλά και οι δολοφονίες που πέτυχαν, δεν ήταν ασυνήθιστο φαινόμενο. Σύμφωνα με τα αρχεία της εκκλησίας του Βατικανού, τα οποία σημειωτέον έχει πειραχτεί ουκ ολίγες φορές για να εξωραΐσουν την ιστορία της καθολικής εκκλησίας, πάνω από εκατό Πάπες έχουν δεχτεί επιθέσεις δολοφονίας με όλους τους πιθανούς τρόπους. Έντεκα απ’ αυτούς παρέδωσαν το πνεύμα στον Κύριο, πηγαίνοντας από μαχαίρι, δηλητήριο, στραγγαλισμό ή λογιών-λογιών βασανιστήρια.
Σχεδόν όλες οι δολοφονίες ή οι απόπειρες έγιναν για να καταλάβει την Παπική εξουσία κάποιος αντίπαλος ιερωμένος ή για να βρεθεί ο Παπικός θρόνος υπό την άμεση επιρροή κάποιου βασιλιά ή ηγεμόνα. Αν σήμερα η Παπική εξουσία είναι ασυναγώνιστη, μπορούμε να φανταστούμε τι ήταν τον καιρό του μεσαίωνα ή της αναγέννησης. Το 973, ο Βενέδικτος ΣΤ’ συνελήφθη από οπαδούς του προκατόχου του Πάπα Ιωάννη ΙΓ’. Στραγγαλίστηκε με εντολή του επόμενου Πάπα Βονιφάτιου Ζ’. Ο επόμενος Πάπας Ιωάννης ΙΔ’ που είχε εκθρονίσει τον Βονιφάτιο, συνελήφθη από τον όχλο της Ρώμης ως υπάλληλος του Γερμανού αυτοκράτορα και φυλακίστηκε του Σαν Άντζελο, όπου αφέθηκε να πεθάνει από την πείνα.
Ο Βενέδικτος Ζ’ το 985 παρέδωσε το πνεύμα δηλητηριασμένος. Με δηλητήριο έφυγε και το 1048 ο Πάπας Δάμασος Β’, με εντολή του Βενέδικτου Θ’. Εκατό χρόνια αργότερα, το 1145, ο Πάπας Λούκιος Β’ δέχτηκε επίθεση από τον όχλο, άρπαξε κι αυτός μαζί με τους οπαδούς του ένα σπαθί κι άρχισε να μάχεται. Πήγε από μαχαιριά. Διακόσια χρόνια αργότερα, ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος ο Ωραίος, έστειλε τελεσίγραφο στον Πάπα Βονιφάτιο Η’: «Παραιτήσου ή θα πεθάνεις». Ο Βονιφάτιος δεν παραιτήθηκε, ο Φίλιππος έστειλε τους φονιάδες του, αυτοί δεν τα κατάφεραν καθώς τους πρόλαβαν οι σωματοφύλακες του Βατικανού, αλλά ο Βονιφάτιος έπαθε τέτοιο σοκ από την απόπειρα που πέθανε λίγο αργότερα.
Το 1304 δηλητηριάστηκε επίσης ο Βενέδικτος ΙΑ’, το ίδιο και το 1406 ο Ιννοκέντιος Ζ’. Όπως βλέπουμε, το δηλητήριο ήταν πολύ της μόδας στο Βατικανό εκείνη την εποχή. Αντιθέτως, ο Πίος Β’ από την Σιένα συνελήφθη από μπράβους αντιπάλων του, βασανίστηκε και αφέθηκε να πεθάνει απ’ τα τραύματα του. Ο μόνος που διέφερε λίγο ήταν ο Παύλος Β’, που το 1549 πέθανε από κατάθλιψη, όταν ο γιος του Οκτάβιος προσχώρησε στην ομάδα των θρησκευτικών του αντιπάλων. Τώρα πως ένας Πάπας που είχε δώσει όρκο παρθενίας είχε γιο και μάλιστα προδότη, είναι απορίας άξιο.
Οι τρεις Πίοι που συνέπεσαν με τον Μεγάλο Ναπολέοντα δεν είχαν καλή τύχη. Ο Πίος Στ’ πέθανε στην φυλακή της Βαλένθια από τις κακουχίες, ο Πίος Η’ πέθανε από γαλλικό δηλητήριο και ο Πίος Θ’ πέθανε μεν από κανονικό θάνατο, αλλά στην κηδεία του όρμησε ο αντίπαλος όχλος και πέταξε το πτώμα στον Τίβερη, ουρλιάζοντας «θάνατος στο ψοφίμι». Τέλος, ο Παύλος ΣΤ’ δέχτηκε τέσσερις απόπειρες: Μια με πέτρα που του ‘ρθε κατακέφαλα και η άλλη με μαχαίρι από έναν παλαβό ζωγράφο στην Μανίλα, ενώ η τελευταία απόπειρα εναντίον Πάπα έγινε το 1981. Έκτοτε τα μέτρα ασφαλείας δούλεψαν αποτελεσματικά.
