Το τέλειο ψηφοθηρικό κόλπο μόλις ολοκληρώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με την συνδρομή των ανώτερων κλιμακίων της Εκκλησίας.
Του Δ. Χριστόπουλου
Τι να την κάνεις μια αριστερή κυβέρνηση αν δεν προχωρά ούτε καν τις βασικές, έστω σε συμβολικό επίπεδο, μεταρρυθμίσεις που αντιστοιχούν στο πολιτικό της πρόσημο; Εντάξει, η εποχή είναι δύσκολη και οικονομικά το πλαίσιο διακυβέρνησης είναι πολύ στενό αλλά υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα στις κρατικές λειτουργίες που μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση να τα διορθώσει. Είναι δυνατόν για παράδειγμα να ζούμε σε μια χώρα όπου το Κράτος δεν είναι θρησκευτικά ουδέτερο; Σε μια χώρα που η Εκκλησία είναι δομικό τμήμα του κρατικού μηχανισμού και η αριστερή κυβέρνηση να μην κάνει κάτι για να άρει (στην πραγματικότητα δηλαδή, εδώ που τα λέμε, να φιλελευθεροποιήσει) αυτές τις τριτοκοσμικές καταστάσεις; Όχι βέβαια…
Ο Αλέξης Τσίπρας, από το βράδυ της Τρίτης, θα μπορεί να «πουλάει» για χρόνια στο αριστερό κοινό του (και κάπως έτσι να το συσπειρώσει ενόψει των εθνικών εκλογών του 2019) πως είναι ο πρωθυπουργός που έσπασε το θρησκευτικό απόστημα του ελληνικού κράτους και προχώρησε, με τις κινήσεις του, στoν διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας. Και μάλιστα, το πέτυχε χωρίς καμία φοβερή και τρομερή σύγκρουση. Ίσα-ίσα: πόζαρε μαζί με τον Ιερώνυμο και από κοινού ανακοίνωσαν τη συμφωνία στην οποία έφτασαν με πανηγυρικούς τόνους.
Φυσικά, με νομικούς όρους, η συμφωνία των δυο πλευρών ονομάζεται «εξορθολογισμός σχέσεων», κάτι που και πάλι, όσο και αν είναι πιο κοντά στην αλήθεια, απέχει ταυτόχρονα από αυτή. Διότι η συμφωνία ανάμεσα στο Κράτος και την Εκκλησία δεν αφορά καν κάποιο εξορθολογισμό αλλά μια μετάβαση σε μια νέα εποχή κατά την οποία αυτός ο περιβόητος διαχωρισμός αφορά την δυνατότητα της εκκλησίας να διαχειρίζεται τα οικονομικά της κρατώντας αναλλοίωτη ωστόσο την υποχρέωση της Πολιτείας να την χρηματοδοτεί!
Ο συγκεκριμένος χωρισμός θυμίζει κάτι γκομενικές καταστάσεις ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν τα φτιάχνουν ποτέ ακριβώς, δεν χωρίζουν ποτέ ακριβώς και απλά… τραβιούνται: η χαλαρότητα στη σύνδεση είναι δεδομένη αλλά ταυτόχρονα δεν σπάει και για κανέναν λόγο. Μπορεί να μην δηλώνουν ζευγάρι αλλά αυτό δεν αλλάζει και πολλά, η καθημερινότητά τους άλλωστε προσομοιάζει σε κανονικότατο ζευγάρι.
Για να μιλάμε ανοικτά λοιπόν, το Κράτος και η Εκκλησία όχι απλά συνεχίζουν χεράκι-χεράκι -ακόμα και αν βολεύει να λένε το αντίθετο- αλλά η σχέση τους παίρνει και πιο σταθερά χαρακτηριστικά. Το ποσό που έχει συμφωνήσει να καταβάλει η Πολιτεία στην Εκκλησία ισούται με το σύνολο των μισθών των κληρικών ανεξαρτήτως ιεραρχίας αλλά το πως θα μοιράζεται πλέον εσωτερικά μέσα στην Εκκλησία δεν εξαρτάται από το Κράτος αλλά, αφού πλέον δεν πρόκειται για τομέα εργασίας του δημοσίου τομέα, από την ίδια την Εκκλησία.
Αυτό σημαίνει πως η Εκκλησία θα λειτουργεί σαν μια ιδιωτική εταιρεία με σταθερά έσοδα: οι μισθοί θα αυξομειώνονται κατά το δοκούν και κατά αντίστοιχο τρόπο και το δυναμικό της. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, όταν υπάρχει μια τέτοια δυνατότητα οι κατώτεροι στην ιεραρχία παίρνουν ψίχουλα ή/και απολύονται και οι ανώτεροι τα αρπάζουν χοντρα. Ταυτόχρονα, η συμφωνία όσον αφορά την από κοινού διαχείριση των αμφισβητούμενων εδάφων είναι μια ανοικτή πρόσκληση από την κυβέρνηση στην Εκκλησία για μεταξύ τους business.
Με δεδομένο μάλιστα πως η κυβέρνηση ήδη μιλάει για απελευθέρωση 10.000 θέσεων στο δημόσιο τομέα, το deal της με την Εκκλησία είναι το τέλειο ψηφοθηρικό κόλπο: και δουλίτσες καινούριες (η πρώτη κυβέρνηση που μιλάει για αυτό μετά το 2009) και «διαχωρισμός» Κράτους και Εκκλησίας όπως παραδοσιακά θέλουν οι αριστεροί στην Ελλάδα (και ας μην πρόκειται για κανέναν διαχωρισμό στην πραγματικότητα) και πάνω από όλα και ευχαριστημένη η εκκλησία. Θανάσιμος συνδυασμός για να κερδηθούν ξανά οι εκλογές.
Οι κατώτεροι κληρικοί τα έχουν πάρει στο κρανίο βέβαια. Ο Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος ετοιμάζεται να κάνει φασαρία και σε ανακοίνωσή του τονίζει επί λέξη: «Σε κάθε δύσκολη εποχή της Ελληνικής ιστορίας όποιος τα έβαλε με την Εκκλησία ηττήθηκε κατά κράτος». Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως είναι οι ίδιοι που πάνε να τα βάλουν με την Εκκλησία, που σε επίπεδο ηγεσίας όχι μόνο τα βρήκε με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά δείχνει να τον προτιμάει και για επόμενη κυβέρνηση.
Για κάτι τέτοια παρά φύση κονέ ο Τσίπρας δεν τον αλλάζει με τίποτα τον Καμμένο…
