Ο πόλεμος δεν πρόκειται να τελειώσει, γιατί δεν υπάρχει πραγματική λογική ειρήνης που να περιλαμβάνει και τις δύο πλευρές. Οι θηριωδίες, τα αντίποινα, οι επιθέσεις και οι εσωτερικές αντιδράσεις είναι μέρος του συστήματος
Μετά την εκεχειρία που τέθηκε σε ισχύ στις 8 Οκτωβρίου, η οποία θεωρήθηκε ως μια πιθανή «έξοδος» από τον διαρκώς ανακυκλούμενο κύκλο βίας ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς, τα γεγονότα απέδειξαν ότι η παύση των εχθροπραξιών ήταν εξαρχής ευάλωτη, και εν τέλει προσωρινή. Μπορεί ο Ντόναλντ Τραμπ να διατείνεται ότι ο πόλεμος θα τελειώσει απειλώντας με «αφανισμό» τη Χαμάς, ενώ δεν σκέφτεται καν την επιβολή κυρώσεων στο κράτος σύμμαχο του Ισραήλ, αλλά οι ισορροπίες στη Μέση Ανατολή είναι εύθραυστες και… παραδοσιακά, σπάνε.
Οι καταγεγραμμένες παραβιάσεις της εκεχειρίας, με δεκάδες επιθέσεις μόνο από την πλευρά του Ισραήλ μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα από την έναρξη της, δείχνουν ότι η συμφωνία δεν έχει την απαραίτητη εσωτερική δυναμική για να επιβιώσει. Το πιο ανησυχητικό είναι πως η βία δεν προέρχεται απλώς από «μονάδες» ή «ξεχωριστά περιστατικά» -αλλά από μια ενσωματωμένη λογική αντιποίνων και παραβιάσεων που διαπερνά το σύνολο της σύγκρουσης. Οι Παλαιστίνιοι -που διαχρονικά υφίστανται τις κτηνωδίες από τις ισραηλινές δυνάμεις- δεν θα παραμείνουν αδρανείς μπροστά σε τέτοια γεγονότα, όπως ο πρόσφατος βασανισμός κρατουμένου στη φυλακή.
This is the video that forced Yifat Tomer‑Yerushalmi to resign. She exposed Israeli soldiers s€xually assaulting Palestinian prisoners, and the government punished her for telling the truth. Courage comes at a cost, but silence protects the guilty! pic.twitter.com/m3nMiWkUJZ
— Halima Khan (@khanhalima12) November 2, 2025
Ο ακροδεξιός πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, χαρακτήρισε τη διαρροή βίντεο με τον βασανισμό, ως το μεγαλύτερο πλήγμα σε επίπεδο δημόσιας εικόνας που έχει υποστεί ποτέ το Ισραήλ και διέταξε έρευνα σε βάθος. Η στρατιωτική εισαγγελέας του IDF, υποστράτηγος Γιφάτ Τόμερ-Γερουσάλμι, αφού ανέλαβε την ευθύνη για τη διαρροή με επιστολή της στον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων και παραιτήθηκε, μερικές ώρες αργότερα εξαφανίστηκε. Εν τέλει, εντοπίστηκε ζωντανή το βράδυ της Κυριακής.
Η πραγματικότητα είναι μία. Κάθε εκεχειρία, όσο «μεγάλη» και να παρουσιάζεται, λειτουργεί ως πρόσκαιρη» αναπνοή μέσα σε έναν πόλεμο που δεν έχει επιλύσει τα βαθύτερα αίτια -κατοχή, ασφάλεια, δικαιώματα, ανθρωπιστική κρίση. Και κάθε παραβίαση- είτε με ρουκέτες είτε με αεροπορική επιδρομή είτε με συλλήψεις -επαναφέρει τον κύκλο της βίας. Θα πρέπει λοιπόν να κατανοήσουμε ότι η ειρήνη με τη μορφή που την εννοούμε δεν είναι σήμερα ούτε κοντά ούτε προβλέψιμη. Όσο η λογική της «ανταπόδοσης» κρατεί και όσο δεν διαμορφώνεται μια δομή που να επιβάλλει τη διαρκή αποχή από την επιθετικότητα, η σύγκρουση θα παραμένει ζωντανή -και οι θηριωδίες θα συνεχίζονται.
Οι Παλαιστίνιοι, μέσα από δεκαετίες καταπίεσης, παραμένουν έτοιμοι να αντιδράσουν. Κάθε φορά που αποκαλύπτεται μια νέα πράξη βίας, η απάντηση δεν είναι «εκτός συναλλαγής» γίνεται μέρος της σύγκρουσης. Και η Χαμάς ή άλλες ένοπλες ομάδες δεν θα διστάσουν να εκμεταλλευτούν αυτές τις ρήξεις. Η συμφωνία της 8ης Οκτωβρίου δεν επανέφερε την κανονικότητα. Ήταν ένα διάλειμμα -όχι μια μεταμόρφωση. Και όπως δείχνουν τα δεδομένα, το επόμενο «ξέσπασμα» δεν είναι θέμα αν αλλά πότε. «Τερματισμός της βίας» θα υπάρξει μόνον όταν η ειρήνη γίνει συμφωνία δικαιοσύνης, όχι απλώς συμφωνία «παύσης» πυρός.
Η λύση των δύο κρατών, παραμένει η μοναδική ελπίδα
Σήμερα το οικοδόμημα αυτή της λύσης είναι σε μεγάλο βαθμό αποσαθρωμένο. Η επέκταση των ισραηλινών οικισμών στη Δυτική Όχθη και η στρατιωτική «ζωνοποίηση» της περιοχής υπονομεύουν τη δυνατότητα ενός συνεκτικού παλαιστινιακού κράτους. Από την άλλη, με την άνοδο της ακροδεξιάς στο Ισραήλ έχει ελαχιστοποιήσει τις φωνές εντός του κράτους για λύση δύο κρατών. Σ’ αυτό έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο, οι εποικισμοί, ενώ από παλαιστινιακής πλευράς η έλλειψη ενότητας, η έλλειψη εκλογών και η έλλειψη πολιτικής κουλτούρας συμβιβασμού εμποδίζουν την προώθηση της λύσης.
Για να καταστεί δυνατή μια τέτοια λύση, θα πρέπει ουσιαστικά ο Τραμπ να «υποχρεώσει» τον Νετανιάχου να ξεκινήσει η αποχώρηση από εδάφη σύμφωνα με τα σύνορα του 1967, να μειωθεί σημαντικά ο αριθμός των εποίκων και να οριστεί μια νέα παλαιστινιακή ηγεσία που θα εκπροσωπεί πραγματικά το παλαιστινιακό ζήτημα. Σε αυτό το πλαίσιο, η προοπτική της λύσης δύο κρατών που για δεκαετίες θεωρήθηκε ο μοναδικός ρεαλιστικός δρόμος για ειρήνη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων δεν φαίνεται σήμερα ρεαλιστική. Ενώ η εκεχειρία ίσως να αποτελεί ένα προσωρινό διάλειμμα, αυτό που απαιτείται είναι μια βιώσιμη πολιτική λύση κάτι που δεν διαφαίνεται -ακόμη- στον ορίζοντα.
Τελευταίες Ειδήσεις
- 42 εκατομμύρια Αμερικανοί σε επισιτιστικό κίνδυνο – Πώς ο Τραμπ «παίζει» με την πείνα τους
- Μέγαρο Μαξίμου σε αναβρασμό: Εσωτερικό πεδίο μάχης στη ΝΔ – Πώς τα ΕΛΤΑ πυροδότησαν εσωκομματική καταιγίδα
- Μεγαλοστομίες και αφωνία: Η σιωπή του Χρυσοχοΐδη μετά τα Βορίζια – Τι δήλωνε πριν από ένα μήνα για την Κρήτη
