Ο Νιόνιος μπορεί να έφυγε, αλλά άφησε πίσω του τραγούδια που θα συνεχίσουν να ακούγονται
Η είδηση του θανάτου του Διονύση Σαββόπουλου βύθισε σε θλίψη την Ελλάδα και τον κόσμο της μουσικής.
Ο «Νιόνιος» του ελληνικού τραγουδιού, ο άνθρωπος που έβαλε στίχο και ήχο στη συλλογική μας μνήμη, νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες σε ιδιωτικό νοσοκομείο της Αθήνας, καθώς η υγεία του είχε επιδεινωθεί.
Ωστόσο, ο ίδιος είχε μιλήσει ανοιχτά για τη μάχη του με τον καρκίνο και για τη στιγμή που έμαθε τη διάγνωση, μια στιγμή που, όπως είχε πει χαρακτηριστικά, «δεν ήταν και τόσο ξαφνική».
Η διάγνωση
«Όλο γκούχου-γκούχου ήμουν το τελευταίο διάστημα, πάνω από πενήντα χρόνια καπνίζω», είχε πει ο Σαββόπουλος με τη γνωστή του ειλικρίνεια. Τον Μάρτιο του 2020, μέσα στην πρώτη καραντίνα, πήγε στους γιατρούς για προληπτικές εξετάσεις.
Εκεί ήρθε η διάγνωση: καρκίνος στον πνεύμονα. Ακολούθησε μια δύσκολη επέμβαση -του αφαιρέθηκε μισός πνεύμονας- και στη συνέχεια θεραπείες με όλη τη σωματική και ψυχική κόπωση που συνεπάγονται.
Κι όμως, ο ίδιος δεν λύγισε. «Παραμέρισα τη σκιά της αρρώστιας», έγραφε στο βιβλίο του, επιμένοντας ότι η ζωή συνεχίζεται μέσα από την τέχνη και την πίστη.
Η μάχη, οι συναυλίες και ο κορωνοϊός
Παρά τη θεραπεία, ο Νιόνιος δεν σταμάτησε να τραγουδά. Το 2022, εν μέσω ανοσοθεραπειών, δέχθηκε πρόσκληση για συναυλίες στην Κύπρο, αφιερωμένες στα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
«Δεν μού ήταν δυνατόν να αρνηθώ», θυμόταν. Πήρε προφυλάξεις, φόρεσε μάσκα, ταξίδεψε και τραγούδησε. Όμως στην επιστροφή, κόλλησε κορωνοϊό. «Ήμουν που ήμουν αδύναμος, άρπαξα και τον ιό στο αεροπλάνο – τα αεροπλάνα είναι θάλαμοι αερίων», έγραφε με το χαρακτηριστικό του χιούμορ.
Μια Μεγάλη Εβδομάδα δοκιμασίας
Σε άλλο σημείο της αφήγησής του, περιέγραφε με συγκλονιστικό ρεαλισμό τη νοσηλεία του. Οι γιατροί συζητούσαν αν έπρεπε να μπει στην εντατική λόγω δύσπνοιας. Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα.
Κάποια στιγμή, αφού ξύπνησε μούσκεμα, ένιωσε ντροπή που έπρεπε να καλέσει τις νοσοκόμες: «Είμαι ο Σαββόπουλος. Δεν γίνεται.»
Κι όμως, έγινε. Οι νοσηλεύτριες τον φρόντισαν με αξιοπρέπεια και τρυφερότητα. Κι εκείνος, μέσα στη δοκιμασία, ένιωσε μια απελευθέρωση: «Σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου… ανάσανα και αφέθηκα στα χέρια των γυναικών. Με σκέπασαν και φεύγοντας μου είπαν “Χρόνια Πολλά”. Είχε έρθει το Πάσχα».
