Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν αποσύρθηκε ποτέ πραγματικά αλλά έμεινε μέχρι τέλους, με τη μουσική του και τον λόγο του.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, μια από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής μουσικής σκηνής, έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης (21/10), σε ηλικία 81 ετών. Η απώλειά του αφήνει ένα τεράστιο κενό, αλλά και μια ανεξίτηλη παρακαταθήκη που καθόρισε γενιές ακροατών και καλλιτεχνών.
Το έργο του ήταν ανατρεπτικό, υπήρξε βαθιά πολιτικό και ταυτόχρονα προσωπικό. Από τις πρώτες του νότες με το «Φορτηγό» το 1966, μέχρι τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του, ο Διονύσης Σαββόπουλος υπήρξε ένας δημιουργός που δεν φοβήθηκε να εκφράσει τις αλήθειες του ούτε στη σκηνή, ούτε στη ζωή.
Το ξεκίνημα και οι δίσκοι που άλλαξαν το ελληνικό τραγούδι
Η μουσική του διαδρομή ξεκίνησε με μια επανάσταση. Το ντεμπούτο του άλμπουμ, «Φορτηγό» (1966), έφερε έναν νέο ήχο στο ελληνικό τραγούδι, παντρεύοντας ροκ, λαϊκά και φολκ στοιχεία. Ήταν ένας δίσκος πρωτοποριακός για την εποχή, με εμφανείς επιρροές από την ξένη μουσική σκηνή, από τον Frank Zappa και τους Animals μέχρι τον Bob Dylan.
Ακολούθησε ένας πλούσιος δισκογραφικός κατάλογος που άφησε βαθύ αποτύπωμα: «Το Περιβόλι του Τρελού» (1969), «Μπάλλος» (1971), «Βρώμικο Ψωμί» (1972), «Δέκα Χρόνια Κομμάτια» (1975), «Happy Day» (1976), «Αχαρνής» (1977), «Ρεζέρβα» (1979), «Τραπεζάκια Έξω» (1983), «Το Κούρεμα» (1989), «Μη Πετάξεις Τίποτα» (1994), «Το Ξενοδοχείο» (1998), «Ο Χρονοποιός» (2005), «Ο Σαμάνος» (2008) — μια σειρά από δίσκους που αποτύπωσαν όχι μόνο την εξέλιξη της μουσικής, αλλά και τις κοινωνικές και πολιτικές αναζητήσεις του δημιουργού.
Δέκα τραγούδια που «σφράγισαν» εποχές
Ο Σαββόπουλος δεν ήταν απλώς ένας τραγουδοποιός, αφού υπήρξαν τραγούδια, που άφησαν ανεξίτηλο σημάδι στη συλλογική μνήμη:
Συννεφούλα (1966): Το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι από το «Φορτηγό», εμπνευσμένο από «μια τσαπερδόνα που τον ταλαιπωρούσε εκείνη την περίοδο», όπως είχε πει ο ίδιος.
Ζεϊμπέκικο (Με αεροπλάνα και βαπόρια 1969): Μια καθηλωτική σύμπραξη με τη Σωτηρία Μπέλλου στο «Περιβόλι του Τρελού».
Ας κρατήσουν οι χοροί (1979): Από τον δίσκο «Ρεζέρβα», ένα τραγούδι που παραμένει διαχρονικό.
Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη (1979): Επίσης από τη «Ρεζέρβα».
Τα Πουλιά της Δυστυχίας (1966).
Σου μιλώ και κοκκινίζεις (1999): Από το «Χρονοποιός».
Φορτίνο Σαμάνο (2008): Συνεργασία με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στον δίσκο «Ο Σαμάνος».
Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη (1969): Μελοποιημένη ιστορική αναφορά με πολιτική διάσταση.
Μαθητικά χρόνια, Άγγελος Εξάγγελος και φυσικά ο «Μπάλλος».
Η προσωπική ζωή και οι πολιτικές απόψεις
Γεννημένος στις 2 Δεκεμβρίου 1944 στη Θεσσαλονίκη, ο Σαββόπουλος εγκατέλειψε τις νομικές σπουδές για να κυνηγήσει το πάθος του στη μουσική, μετακομίζοντας στην Αθήνα το 1963. Ήταν παντρεμένος με την Ασπασία Αραπίδου, με την οποία απέκτησε δύο γιους τον Κορνήλιο και τον Ρωμανό και δύο εγγονούς. Εκτός από τη μουσική, υπήρξε και παρουσιαστής της εκπομπής «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» (1986-1987).
Η πολιτική του σκέψη συχνά απασχόλησε το κοινό και τα ΜΜΕ. Αν και τα τελευταία χρόνια είχε εκφράσει την υποστήριξή του στον Κυριάκο Μητσοτάκη δηλώνοντας χαρακτηριστικά το 2023: «Ελπίζω σε μια αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας». Για δεκαετίες υπήρξε ταυτισμένος με την Αριστερά. Ήταν μέλος της νεολαίας της ΕΔΑ και βασανίστηκε δύο φορές από την Ασφάλεια, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1967, για τις πολιτικές του πεποιθήσεις.
Ο αποχαιρετισμός στο κοινό του – Η συναυλία στη Θεσσαλονίκη
Η τελευταία του εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στον χώρο της Πύδνας, στο πλαίσιο του Rockwave Festival του Βορρά. Μιλώντας για τη βραδιά εκείνη, ο ίδιος είχε γράψει:
«Το ευχαριστήθηκα πολύ προχθές στο ROCKWAVE του Βορρά στη Θεσσαλονίκη. Η ορχήστρα πετούσε σπίθες. Ο κόσμος ξεσηκώθηκε. Αριστερά ήταν το Δίον, δεξιά η Βεργίνα, μπροστά το μαγικό βουνό. Στην κοιλάδα της Πύδνας παίξαμε. Με κάνατε να ξανανιώσω. Χίλια ευχαριστώ! Να είναι πάντα χρυσά τα καλοκαίρια σας».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος δίδαξε ότι το τραγούδι μπορεί να είναι ταυτόχρονα προσωπικό, συλλογικό, πολιτικό, ποιητικό. Και αυτή η κληρονομιά μένει στις επόμενες γενιές.
