Όταν η εξουσία αρχίζει να δείχνει με το δάχτυλο τους δημοσιογράφους για τις ερωτήσεις που κάνουν και όχι εκείνους που δίνουν τις απαντήσεις, κάτι πολύ λάθος
Στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου βρέθηκε ξαφνικά η δημοσιογράφος Ράνια Τζίμα, όχι για τη δουλειά της αλλά για το «timing» μιας συνέντευξης, κάτι που από μόνο του δημιουργεί σοβαρό προβληματισμό για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι λειτουργοί του Τύπου.
Αφορμή, η συνέντευξη που παραχώρησε η Μαρία Καρυστιανού, στην οποία δήλωσε ότι έχει δεχτεί απειλές για τη ζωή της, ισχυριζόμενη πως στοχοποιήθηκε επειδή κατηγόρησε τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη για εσχάτη προδοσία. Το περιεχόμενο της συνέντευξης προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, ωστόσο αυτό που δημιούργησε επιπλέον τριβές ήταν η αντίδραση του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη.
Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ, ο κ. Μαρινάκης σχολίασε με εμφανείς αιχμές ότι η συνέντευξη δόθηκε «παραμονές της συζήτησης στη Βουλή για την προανακριτική επιτροπή», αφήνοντας υπονοούμενα για σκοπιμότητα στη χρονική επιλογή. Όπως είπε, «θεωρώ καλοπροαίρετα ότι είναι τυχαίο το timing», φράση που ωστόσο άφησε πολλούς με τη βεβαιότητα ότι υποκρύπτει πολιτική αιχμή.
Είναι θεμιτό -και εντός των ορίων της πολιτικής αντιπαράθεσης- μια κυβέρνηση να κρίνει, να σχολιάζει και να αντικρούει τα λεγόμενα μιας πολίτισσας, ακόμα και όταν οι καταγγελίες της είναι βαριές και προκλητικές. Ωστόσο, το να στρέφεται κανείς εναντίον της δημοσιογράφου που εξασφάλισε μια τέτοια συνέντευξη, αγγίζει τα όρια του θεσμικού ολισθήματος.
Η δημοσιογραφία έχει ως αποστολή να φωτίζει τα γεγονότα όταν αυτά συμβαίνουν και όχι όταν βολεύουν. Αν μια συνέντευξη αφορά ένα σοβαρό θέμα, είναι λογικό να βγει όταν το θέμα αυτό είναι στην κορυφή της επικαιρότητας. Όπως, αντίστοιχα, και ένας πολιτικός ηγέτης επιλέγει συνειδητά πότε θα μιλήσει, όταν θέλει να επηρεάσει ή να τοποθετηθεί δημόσια.
Η συνέντευξη της Ράνιας Τζίμα δεν είναι αφορμή για «νουθεσίες» ή υπόνοιες. Είναι προϊόν ρεπορτάζ, προγραμματισμένο -όπως προκύπτει από πληροφορίες- ήδη από τρεις εβδομάδες πριν, δηλαδή πολύ πριν ανακοινωθεί καν η ημερομηνία της σχετικής συζήτησης στη Βουλή. Το να δέχεται μια δημοσιογράφος επιθέσεις για το περιεχόμενο ή τη συγκυρία της δουλειάς της, επειδή ενόχλησε το μήνυμα του προσώπου που φιλοξένησε, δεν τιμά κανέναν.
Η δημοσιογραφία δεν έχει καθήκον να προβλέπει αν μια μαρτυρία θα αποδειχθεί ψευδής ή υπερβολική. Έχει καθήκον να την παρουσιάσει. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά των Αρχών.
Όλα τα άλλα, απλώς… ντροπή.
